De roman 'Windkracht 17' mag rampzalig zijn, het fenomeen Caro Wahl is misschien inderdaad best 'erfrischend'
In dit artikel:
Caroline Wahl (1995) is op dit moment Duitsland’s grootste bestsellerauteur: binnen twee jaar publiceerde ze met 22 banen en Windkracht 17 twee grote verkoopsuccessen (22 banen verkocht in Duitsland meer dan 700.000 exemplaren). Windkracht 17 verscheen deze zomer in Nederland in een vertaling van Ymke van der Staay bij uitgeverij Cossee; in Duitsland ligt inmiddels haar nieuwe roman Die Assistentin in de winkel. Wahl profileert zich online met uitgesproken levensmotto’s en ambities en reageert fel op literaire kritiek — ze liet zich bijvoorbeeld horen nadat ze niet op de longlist van de Deutscher Buchpreis kwam.
In 22 banen staat Tilda centraal, een wiskundestudente die opgroeit met een alcoholverslaafde moeder; Windkracht 17 volgt haar zusje Ida jaren later. Ida vindt haar moeder na een overdosis, besluit weg te vluchten naar het Noord-Duitse eiland Rügen en zoekt troost in de ijskoude zee. Op het eiland raakt ze verbonden met het oudere echtpaar Marianne en Knut en met Leif, een zwijgzame techno-dj die al snel een belangrijke rol in haar emotionele herstel speelt.
De recensent prijst de momenten waarop Wahl de herinneringen aan de verslaafde moeder ontroerend en origineel neerzet, maar is kritisch over grote delen van de roman. Wahl schrijft plotgedreven met een young-adult-achtige toon; emoties worden vaak expliciet benoemd en opgevoerd — huilbuien, woede en existentiële wanhoop worden herhaaldelijk uitgeserveerd — waardoor de vertellingen volgens de recensent aan nuance en diepgang inboeten. Daardoor voelt veel van Ida’s gedrag kinderlijk en voorspelbaar en lijkt de roman meer te vertellen dan te laten ervaren. Het meest wringt het snelle, bijna makkelijk ogende herstel van Ida: schuld- en rouwthema’s die aanvankelijk veelbelovend zijn, worden te snel terzijde geschoven, onder meer door de intrede van een liefdesbelang.
Rond Wahl woedt intussen een groter debat: mag een succesvolle, jonge schrijfster die zelf geen ervaring met armoede of verslaving heeft, daarover schrijven? Wahl gaat de confrontatie niet uit en bestrijdt volgens de recensent ook een deel van de vaak misogyn toegespitste kritiek. Concluderend stelt de recensent dat Windkracht 17 literair wankelt en mogelijkheden voorbij laat gaan, maar dat het auteur-phenomeen Caro Wahl vanwege haar publieksimpact en mediageweld relevant en — in zekere zin — verfrissend blijft.