De roman 'Egelskop' is gretig ambitieus, maar het talent van debutant Teddy Tops zit in iets anders

In dit artikel:

Teddy Tops debuteert met Egelskop, een roman die twee vrouwenlevens na de Tweede Wereldoorlog naast elkaar zet en zo een brug slaat tussen verleden en hedendaagse feministische thema’s. In Amsterdam volgt Levi, een joods meisje dat de naam van haar overleden broer draagt en droomt van het dansen temidden van circusvolk en de rauwe Wallen. Tegelijk verhuist Jo van het Drentse platteland naar het door Philips gedomineerde Eindhoven; zij werkt in een lampenfabriek en raakt betrokken bij de socialistische vrouwenbeweging.

De vertelstijl wisselt realistische episodes af met cursief geplaatste, collectieve observaties in de wij-vorm die een breed tijdsbeeld schetsen—mode, consumptie, gezinsleven—en doen denken aan Annie Ernaux, maar dan met een spoken-word-ritme dat past bij Tops’ achtergrond als initiatiefnemer van Mensen Zeggen Dingen. Op driekwart van het boek keert de maatschappelijke druk de levens van Levi en Jo terug naar klassieke rollen; de vertelster intervenieert vervolgens met een verbeelde alternatieve verhaallijn (een clandestiene abortus en een denkbeeldig kleinkind) waarin beide vrouwen wél hun ambities waarmaken.

Het idee is origineel en de sequenties van alledaagse scènes zijn sfeervol en overtuigend, maar de extra raamconstructie rond de traumatische familiegeschiedenis van de vertelster voelt soms kunstmatig en overbeladen. Egelskop toont een ambitieuze debutant: rijk aan verhalen en engagement, maar af en toe te veel lagen tegelijk.