De politieke zelfmoord van Wilders: bedankt voor helemaal niets

In dit artikel:

Een jaar geleden leek er voor rechts Nederland een unieke kans op stabiel beleid, toen PVV, VVD, NSC en BBB een hoofdlijnenakkoord sloten dat hoop, lef en trots beloofde. Deze veelbelovende samenwerking is echter volledig mislukt door interne ruzies, wanbeleid en gebrek aan leiderschap binnen de PVV, met Geert Wilders als centrale figuur die zijn geloofwaardigheid heeft verspild. Waar ooit een rechts kabinet binnen handbereik leek, is nu een politieke crisis ontstaan die de rechtse kiezer teleurstelt en zorgt voor flinke onzekerheid rondom nieuwe verkiezingen.

Wilders' poging om zelf het verkiezingsprogramma van de PVV voor te lezen, omdat zijn partijleider Lisa Faber niet in staat was om het beleid helder toe te lichten, toont het falen van de partij en haar zwakte. Hoewel de PVV wellicht iets stabieler in de peilingen komt te staan door deze actie, roept de historie twijfels op over het vermogen van Wilders en zijn partij om verantwoordelijkheid te nemen en serieus beleid te formuleren. Dit idee van bouwen op ‘drijfzand’ lijkt een herhaling van het verleden, waarbij chaos en interne strijd domineren.

Ook linkse partijen kwamen niet als winnaars uit de bus: een linkse meerderheid lijkt onbereikbaar, wat de kans op een nieuw paars kabinet verhoogt — een combinatie van socialisme en liberalisme die volgens de schrijver altijd een problematische en onstabiele optie blijft. Volgens Semir Lazim, student bestuurskunde die de ontwikkelingen kritisch volgt, verliezen zowel links als rechts hiermee Nederland, dat een periode van politieke onzekerheid en spanningen tegemoet gaat.

Lazim bekent zijn eigen misrekening over de PVV en waarschuwt anderen om niet opnieuw in de val van de partij en Wilders te trappen, die volgens hem politieke zelfmoord hebben gepleegd. Hij verwijt Wilders dat de PVV het land heeft verraden en bedankt hem cynisch voor de chaos, valse hoop en de komst van een paars kabinet. De situatie dwingt uiteindelijk tot een samenwerking tussen partijen die inhoudelijk ver uit elkaar liggen, iets dat volgens de auteur niet zal slagen en weinig perspectief biedt voor de toekomst van Nederland.