De overheid moet passen als Stokkum om hulp smeekt

In dit artikel:

Erik Hagelstein blikt terug op het vertrouwen in de maakbare samenleving van zijn jeugd — het idee dat de overheid, ‘vadertje Staat’, voor welvaart en vooral voor veiligheid zou zorgen — en constateert dat dat ideaal is vervlogen. Op het platteland, waar decennialang een vanzelfsprekend veiligheidsgevoel heerste, zien we volgens hem nu schietpartijen tussen rivaliserende criminele groepen (Pannerden, Zevenaar, Doetinchem), opgeblazen voorgevels door jonge daders en andere vormen van straat- en buurtgeweld.

Hij maakt onderscheid tussen groot internationaal geweld (Oekraïne, Gaza, Soedan), dat onvoorstelbaar en schrijnend is, en de veel directere bedreiging wanneer die gewelddadigheid naar je eigen woonomgeving doordringt. Als voorbeelden noemt hij recente lokale incidenten: een psychisch kwetsbare man die volgens een verslag de buurt in Stokkum terroriseert en een burenruzie in de Prinses Margrietstraat in Terborg waarbij wapens werden gebruikt. Dat ondermijnt het gevoel van veiligheid in plekken waar mensen zich normaal onbezorgd wanen.

Hagelstein prijst de professionaliteit en moed van politieagenten — zij treden uit als het spannend wordt en riskeren hun leven — maar waarschuwt dat repressie alleen de ergste uitwassen dempt en geen structurele oplossing biedt. Volgens hem heeft de overheid gefaald zodra buurten om hulp vragen; collectief is er een cruciale afslag gemist.

Als context: zijn observatie raakt aan bredere discussies over ondermijning, onderinvestering in preventie en geestelijke gezondheidszorg, en de vraag hoe beleid kan voorkomen dat lokaal sociaal weefsel zó verzwakt raakt dat geweld en onveiligheid wortel schieten.