De oorlog in Gaza is voorbij. 'Langzaam sijpelt het besef door dat er niets is om naar terug te keren'
In dit artikel:
Fotograaf Hamed Sbeata legt in zijn wekelijkse dagboek het dagelijks leven in Gaza vast op 16 oktober 2025. Hoewel de wereld maandag in Caïro hoorde dat de oorlog voorbij zou zijn, ervaart Sbeata juist stilte en leegte: er is vrijwel niets om naar terug te keren. Huizen en straten zijn verdwenen, water en basisvoorzieningen ontbreken, en wederopbouw lijkt nog ver weg.
Aan zee ziet hij een oude man die, met zijn tent achter zich, stil vist terwijl zijn kinderen wachten op een beet. De man vluchtte uit het noorden maar keert niet terug—niet uit onwil, zegt hij, maar omdat “er niets meer is”. Die uitspraak vangt de gespannen loyaliteit: blijven omdat Gaza hun land is, ook zonder muren, maar ook gewortelde machteloosheid.
Onder jongeren overheerst geen strijdlust maar vermoeidheid en verlangen naar vertrek. In plaats van dromen over terugkeer zoeken velen via hun telefoon naar studieplekken en beurzen in het buitenland; niet uit lafheid, maar uit uitputting na het jarenlang meegesleepte geweld dat hele generaties heeft beschadigd.
De veiligheid is wankel. In de kampen ontbreekt gezag; er gaan geruchten over straat- en stamgeweld en machtsgrepen door gewapende groepen. Sbeata noemt de moord op een collega-journalist die tijdens gevechten dodelijk werd geraakt — een verlies dat hem diep trof en de angst voor geweld van binnenuit vergrootte, los van reeds bekende risico’s van buitenaf.
De winter nadert terwijl veel mensen nog in tenten leven, sommige direct aan de kust waar wind en afnemende lijnen van kust erosie en overstromingsgevaar brengen. Regen die ooit als zegen werd gezien, betekent nu modder, overstromingen en gevaar voor kinderen en vrouwen die ’s nachts naar geïmproviseerde toiletten moeten.
Ondanks de officiële verklaring dat de oorlog beëindigd is, ziet Sbeata wantrouwen, verdriet en onzekerheid in de gezichten van de inwoners. De slotfoto — de man die zijn lege hengel binnenhaalt en stil naar de horizon staart — vat samen wat veel mensen hier voelen: vrede op papier, maar een toekomst die nog ongrijpbaar is.