De nieuwe Ed Sheeran is een verrassend avontuurlijk, gedurfd en vaak simpelweg erg goed album

In dit artikel:

Ed Sheeran begint met Play aan een gedurfd vijfdelig project: vijf albums die verwijzen naar knoppen op een afstandsbediening (na Play volgen Pause, Fast Forward, Rewind en Stop). Play is zijn zesde studioalbum en laat een meer openhartige en ambitieuzere kant van hem horen dan veel eerdere platen. In de openingssong betrekt hij zijn jonge dochters en reflecteert hij — ook met de gedachte aan een mogelijke loopbaanstop in de toekomst — op zijn leven en werk tot nu toe. Ook verwerkt hij persoonlijke thema’s, zoals de ziekte en herstel van zijn vrouw.

Muzikaal zoekt Sheeran vaker de grens op. Naast vertrouwde ballades en pophits die zijn melodische gaven tonen, experimenteert hij met bhangra, drum and bass en eighties-invloeden. Dat werkt vooral op tracks als Symmetry, Don’t Look Down en het aanstekelijke Azizam; soms blijft hij echter veilig en middelmatig in nummers als Old Phone en A Little More. Vocaal levert hij een van zijn sterkere prestaties: met songs als The Vow toont hij soulvolle intensiteit, zelfs wanneer de teksten soms tamelijk sentimenteel zijn.

Kort gezegd is Play een speels, vakbekwaam en soms verrassend album dat Sheerans talent voor pakkende popmuziek bevestigt en hem deze keer waarschijnlijk gunstiger met de pers zal stemmen.