De meeste boeken of verhalen op straat zijn of worden geschreven | column René Diekstra

In dit artikel:

Studenten levenslooppsychologie vroegen de auteur waar boeken vandaan komen. Hij antwoordt dat verhalen veelal “op straat” ontstaan: door te wandelen wanneer het schrijven stokt — na ongeveer 20–25 minuten komen vaak vanzelf zinnen en gevolgwoorden opborrelen die hij dan thuis vastlegt — of door toevallige ontmoetingen tijdens een wandeling langs de singel of in het plantsoen bij zijn huis. Kleine praatjes met bekenden leveren soms onverwachte verhalen op die wekenlang blijven hangen en in zijn werk belanden.

Als voorbeeld vertelt hij een anekdote die een overbuurman hem vertelde en die een oud-student en diens voormalige docent centraal stelt. De student herinnert zich een college waarin een medestudent een duur horloge verloor. De docent stopte de les, sloot de deur, liet iedereen opstaan en ogen sluiten en doorzocht vervolgens ieders kleding; hij vond het horloge maar ontblootte de dader niet en behandelde de betrokkene daarna volstrekt gelijk. Die vorm van discrete, compassievolle correctie maakte een diepe indruk op de student en bracht hem ertoe zelf docent te willen worden. De docent, die tijdens het incident zelf ook zijn ogen had gesloten, herkende de voormalige student later niet.

De auteur gebruikt dit voorval als eerste hoofdstuk van een nieuw boek over verhalen en moraal, en illustreert daarmee zowel zijn werkwijze — schrijven vanuit observatie en ontmoeting — als hoe kleine morele daden levens kunnen beïnvloeden.