De man achter de Amerikaanse president wil gewoon dat Rusland wint
In dit artikel:
Amerikaans binnenland en buitenland: twee mannen aan het roer
Politicoloog Nicholas Grossman trekt in ms.now de conclusie dat het Amerikaanse Oekraïne-beleid mogelijk meer wordt gestuurd door vicepresident J.D. Vance dan door president Donald Trump. Volgens Grossman is Trump vooral uit op een snelle deal met Rusland, grotendeels gedreven door bewondering voor Poetin. Vance daarentegen geldt als een overtuigd ideoloog met sterke sympathieën voor autoritaire en nationalistische bewegingen. Hij zou hebben aangedrongen op het 28-puntenplan — een document dat grotendeels uit Moskouse hoek lijkt te komen — als ultimatum aan Oekraïne. Vance positioneert Poetin als een bondgenoot in een wereldwijde cultuurstrijd tegen ‘woke’ en zet Oekraïne, de EU en pro-democratische stemmen op de tegenbank. Op platforms als X onderhoudt hij nauwe banden met extreemrechtse netwerken waar complottheorieën, waaronder de Great Replacement-theorie, circuleren. Grossman waarschuwt dat Vance zal blijven zoeken naar manieren om Oekraïne te demoraliseren en de Russische overwinning te helpen bevoordelen.
AI en de opvoeding: kansen én gevaren
The Economist schetst dat 2025 door speelgoedmakers is uitgeroepen tot hét AI-jaar, met robots en knuffels die verhalen vertellen, lesgeven en als digitale tutor fungeren. Die technologie kan leren personaliseren en onderwijs toegankelijker maken, vooral in onderbedeelde scholen. Tegelijkertijd waarschuwt het blad voor risico’s: foutieve of manipulatieve informatie van AI-tutoren, misbruik door leerlingen (zoals valsspelen of deepfakes), en het risico dat kinderen emotionele banden aangaan met chatbots die nooit tegenspreken. Een derde van Amerikaanse tieners zegt AI al even prettig te vinden als vrienden. The Economist pleit voor terughoudend beleid: veiligheidsregels voor AI-speelgoed, leeftijdsgrenzen voor chatbots en scholing in debat- en weerbaarheidsvaardigheden, zodat volwassenen weten wanneer ze AI moeten uitschakelen.
Hollywood tegen Netflix: concentratie en culturele schade
In een opiniestuk in The New York Times signaleert Sharon Waxman groeiende vijandigheid in Hollywood richting Netflix. Studios, makers en bioscopen verwijten de streamer dat die traditionele verdienmodellen ondergraaft, lonen drukt en de bioscoopervaring marginaliseert. De mogelijke overname van Warner Bros door Netflix veroorzaakt paniek: als één door data gestuurd platform bepaalt wat er gemaakt wordt en hoe films uitkomen, dreigt kwaliteitsvolle, collectieve filmcultuur plaats te maken voor kwantiteit en platformeigenbelang. Waxman concludeert dat Netflix primair zichzelf dient, niet de filmindustrie.