De leden van 155 zijn allemaal Johnny, een stuntman met een minderwaardigheidscomplex

In dit artikel:

Vijf mannen van de breakdance-comedygroep 155 spelen in Johnny een reeks spectaculaire, toch heerlijk onbeholpen stunts rond één personage: de stuntman-Johnny. Ze treden op als identieke kameleons — lage spijkerbroeken, strakke crop tops die de buik tonen, uiteenlopende baarden en snorren, en steeds dezelfde blonde vrouwenpruik — een knipoog naar een vermaarde stuntdubbel van Jennifer Lopez. Die toog geeft hen aanleiding om macho-breakdance te doorspekken met overdreven feminiene gebaren en poses.

De spelers (Erik Bos, Thomas Bos, Rein Luuring, Freek Nieuwdorp en Liam McCall) wisselen voortdurend van plek en rol; de vermeerdering van één personage wordt gebruikt voor razendsnelle verschijn- en verdwijnacts en unisono-patronen die aan de Dalton-broers doen denken. Elk Johnny heeft zijn eigen stuntspecialisme — bijvoorbeeld een man die zichzelf steeds per ongeluk tasert — en er is veel fysieke slapstick: salto’s, valpartijen en uitgeputte lichamen op en rondom een ene decorobject, een grijze showtrap met een hokje, ontworpen door Mats Boswijk. Die trap functioneert als springplank, toneel voor mislukte stunts en als metafoor voor een eeuwigdurende rondgang waarin het individu opgaat in klonen.

De voorstelling, van makers die via sociale media en tv-sketches (onder meer Het Klokhuis) een publiek opbouwden, begon als kerstproductie in Theater Walhalla, trok volle zalen op De Parade afgelopen zomer en gaat in oktober op theatertournee — dan in een langere versie, met een nog hoger stuntdek. Thema’s zijn anonimiteit van stuntwerk, zelfbeeld en de ironische poging van de mannen om hun gevoelens via pijn en overgave wél te tonen.