De laatste tijd laat het ijzeren geheugen van Hanneke haar wat in de steek, dat maakt haar ongerust | column Froukje Jackson

In dit artikel:

Herfstachtige sfeer: buiten waaien bladeren en storm Amy raast, binnen kruipt iemand onder een dekentje met breinaalden. De beeldspraak van het breien — en het idee van “steken laten vallen” — vormt het vertrekpunt voor een casus uit de spreekkamer van GZ-psychologen Froukje Jackson (Groningen) en Irma van Steijn (Leeuwarden).

Hanneke is moeder van drie schoolgaande kinderen en combineert zorg voor het gezin met werk. Omdat haar partner Paolo dingen nét niet op haar manier uitvoert, neemt Hanneke veel taken volledig over: boodschappen, kinderen klaarmaken, koken, afwas, enzovoort. Wanneer ze wél eens iets vergeet — dochter Floor niet naar een kinderfeestje brengen, een belangrijke vergadering missen — raakt ze ongerust. Uit angst voor herhaling ontwikkelt ze een complex systeem van lijstjes en controlechecks, vooral ’s avonds. Die nalopen leidt tot later naar bed gaan, slechter slapen en meer vermoeidheid, wat de onrust juist verder voedt.

In therapie leert Hanneke stap voor stap anders omgaan met die onrust: niet gelijk reageren op het alarmgevoel en de rituelen voor het slapengaan overslaan. Door het tolereren van kleine “foutjes” ontdekt ze dat de wereld niet instort als niet alles perfect georganiseerd is. De therapeutische insteek is dus vooral verminderen van controlerend gedrag en leren omgaan met onzekerheid, waardoor meer ruimte ontstaat om het gezinsleven — met al zijn rommeligheid — ook als waardevol en levendig te zien.

Het verhaal zet de steekmetafoor effectief in: af en toe steken laten vallen geeft het patroon karakter, en het loslaten van perfectionisme kan ontspanning en herstel van energieniveau brengen.