De kiezers onderschatten hoe afhankelijk we zijn van arbeidsmigranten

In dit artikel:

In Nederland loopt het publieke en politieke debat over het beperken van migratie—zowel asiel als arbeidsmigratie—tegen elkaar op. De tekst betoogt dat arbeidsmigratie niet gelijkgesteld mag worden aan de discussie over vluchtelingen: het terugdringen van arbeidsmigratie biedt geen oplossing voor woningnood, tekorten in de zorg of betaalbaarheid. Op korte termijn zou het de praktijk lamleggen en cruciale sectoren onderuit halen.

Arbeidsmigranten vormen volgens het stuk de ruggengraat van de Nederlandse economie: seizoenswerkers uit Polen plukken het fruit, Roemeense chauffeurs houden de distributie draaiende, Bulgaarse bouwvakkers bouwen woningen en Indiase kenniswerkers ondersteunen de digitale economie. De opvatting dat laag- en hoogopgeleide arbeidskrachten los van elkaar te reguleren zijn, wordt verworpen—ze zijn schakels in één keten, zonder elkaar niet functioneel.

Het echte probleem is niet migratie zelf maar de uitbuiting door malafide uitzendbureaus: lage lonen, slechte huisvesting en gebrekkige rechtspositie van laaggeschoolde migranten. De voorgestelde oplossing is regulering en verbetering: fatsoenlijke lonen, goede huisvesting en contracten met rechtsbescherming, zodat arbeidsmigratie duurzaam en eerlijk wordt en Nederland zijn economische capaciteit en welzijn kan behouden. Het piece waarschuwt dat strakke beperking van arbeidsmigratie anders leidt tot hogere prijzen, lege schappen, langere wachtlijsten en verplaatsing van innovatie naar het buitenland.