De kat stonk uit haar bekje. Beetje een putlucht. Jongste zoon: 'Wanneer gaan jullie eens met haar heen?' | column Herman Sandman

In dit artikel:

De hond? Nee, de kat. In huis viel op dat Rover uit haar bekje stonk—een muffe, bijna putachtige adem—wat vooral duidelijk werd wanneer ze ’s avonds op de bank lag. De jongste zoon klaagde en wilde dat de dierenarts werd gebeld; tijdens de vakantie hadden ze het laten lopen en nu bleef de geur aanwezig. Rover gedroeg zich verder redelijk normaal, wel wat vocaler, dus het gezin drukte aan.

Werkverplichtingen en gezinsrollen maakten het plannen lastig: zowel de verteller als zijn vrouw werkten overdag en zagen elkaar vooral als degenen die klusjes konden oppakken. Uiteindelijk belde de vrouw en kon de afspraak op dinsdag, de vrije dag van de verteller, plaatsvinden — een dag die hij liever gebruikt om te schrijven.

Het deel waar de verteller tegenop zag, was het in de reismand krijgen van een kat; eerdere keren eindigden in krassende armen en een ontsnapte poes. Deze keer verliep het gelukkig soepel. Bij de dierenarts bleek de oorzaak van de nare adem een gebroken en ontstoken kies; de tandarts/dierenarts opende Rover’s bekje en bevestigde de diagnose. Een operatie werd gepland voor twee dagen later, en de verteller bood aan haar te brengen.

Korte aanvulling: tandproblemen zijn bij katten een veelvoorkomende oorzaak van slechte adem en kunnen pijn en gedragsveranderingen veroorzaken; behandeling bestaat vaak uit extractie en ontstekingsremming.