De Holle Frasen van De Demagogen
In dit artikel:
Een anonieme opiniestuk in het Nederlands debat hekelt de partijprogramma’s in aanloop naar de verkiezingen op 29 oktober en bestempelt ze als leeg, ontwijkend en ongeschikt om de “fundamentele” problemen van het land aan te pakken. De schrijver doorlicht partijen over het hele spectrum — van CDA, D66 en Volt tot kleinere formaties als NSC en rechtse groepen als PVV — en concludeert dat hun slogans en beleidsformules vooral retorische verkooppraatjes zijn zonder concrete offers of visie.
De kritiek spitst zich toe op meerdere punten: partijleuzen zouden vaag blijven over wie of wat ze willen beschermen, en de gebruikelijke thema’s (economische groei, koopkracht, immigratie) maskeren volgens de auteur een dieper kraakvlak: het verlies van nationale identiteit, lage geboortecijfers en culturele vervreemding. Rechts wordt verweten zich te verliezen in cijfers en immigratie-obsessies zonder eerlijk te spreken over het volgens de schrijver onbesproken thema van etnische homogeniteit; links en centrum bieden volgens het stuk slechts “gepolijste” globalistische antwoorden die de nationale wortels verder uithollen.
Verder pleit de tekst niet voor kentering binnen het bestaande staatsbestel maar voor een radicale breuk. De Nederlandse Grondwet van 1848 wordt afgeschilderd als een antiquiteit die individuele rechten en politieke procedure boven collectieve identiteit en “natuurlijke” orde stelt; het stuk verlangt geen aanpassing maar volledige ontmanteling van dat systeem. Als alternatief wordt opgeroepen tot een “wedergeboorte” van de samenleving, geïnspireerd door denkers als Guillaume Faye en Julius Evola, met een nieuw elitair gezag dat volgens de auteur de vitaliteit, hiërarchie en continuïteit van het volk moet herstellen.
Belangrijk contextueel punt: Faye en Evola zijn invloedrijke figuren binnen radicaal-rechtse en etno-nationalistische stromingen; hun vermelding plaatst het betoog in een kader van sterke, anti-democratische en identitaire politiek. Het artikel bevat expliciete formuleringen om het huidige systeem te laten instorten en een nieuw, streng geordend bestel te vestigen — een oproep tot systeemwijziging die ver afstaat van consensuspolitiek.
Samenvattend presenteert het stuk een breedgekoppeld verwijt aan de gevestigde partijen en pleit het voor een onherroepelijke politieke breuk ten gunste van een autoritairer, etno-nationalistisch toekomstbeeld, waarbij de bestaande democratische constitutie wordt bestempeld als ongeschikt om de vermeende existentiële bedreigingen van de natie aan te pakken.