De Grote Verdwijntruc: 'Hitler wist verdraaide goed dat de FBI naarstig naar hem op zoek zou gaan na zijn verdwijning'
In dit artikel:
Dit vervolg in de serie “De jacht op Hitler” presenteert een uitgebreid, samenhangend scenario waarin Adolf Hitler zijn dood gefingeerd zou hebben en in werkelijkheid naar Oostenrijk is verhuisd. Volgens de auteur speelde zich in de achtertuin van de Führerbunker een toneel af: een nepcrematie met afleidingsacteurs, terwijl de ware lichamen van Hitler en Eva door Artur Axmann in een ambulance werden weggesmokkeld richting Innsbruck. De ambulancekeuze zou volgens het verhaal bewust zijn gemaakt om controles te ontlopen en tegelijk numerologische betekenissen te vervullen die Hitlerzelf belangrijk zou hebben gevonden.
Centraal in het betoog staat Hitlers vermeende obsessie met getallen, letters en anagrammen. De schrijver claimt dat Hitler alles structureerde volgens een “reken-systeem” (met herhaald terugkerende getallen als 72, 107, 71, 56, 111 en 92) en dat vele plaatsnamen, namen van personen, militaire termen en zelfs titels uit Mein Kampf gecodeerde aanwijzingen zouden bevatten die naar één eindpunt leiden: de Bahnstrasse in Fulpmes (Tirol). Voorbeelden uit de tekst: woorden en initialen worden opgeteld, gerelateerd aan Hitlers geboortedatum en andere sleutelcijfers, en die reeksen zouden telkens naar Fulpmes en de kerk/pastorie wijzen. Ook religieuze en vrijmetselaars-symboliek, verwijzingen naar oude farao’s en balseming en Hitlers liefde voor illusionisten (Kalanag, Houdini) worden gebruikt om het plan plausibel te maken: een show van verdwijntrucs gecombineerd met zorgvuldig gecodeerde aanwijzingen.
De route en logistiek die de auteur schetst: vanuit Berlijn slagen SS’ers erin een corridor open te houden (de Moltkebrücke over de Spree), de ambulance rijdt met loeiende sirene naar Innsbruck, waar Hitlers “safehouse” en een standbeeld van Andreas Hofer worden genoemd als symbolische bevestiging. Vervolgens zouden de lichamen door Hitlers zoon Mathias zijn gebalsemd en in een ondergrondse ruimte onder de pastorie/kerk in Fulpmes zijn geplaatst. De schrijver gebruikt talloze anagrammen en letterspelletjes (ook vanuit titels, inscripties en horlogenaamgevingen) als “bewijs” dat Hitler die locatie en dat lot al in jaren eerder had verankerd.
Daarnaast wordt gesuggereerd dat Hitler onderdelen van zijn ontsnappings- en verbergstrategie in officiële termen verstopte: de naam van operatie Barbarossa, verwijzingen in Mein Kampf en zelfs de naamgeving van infrastructuur (Bahn-/Bahnstrasse, Bahnhofstraat) zouden geen toevalligheden zijn maar aanwijzingen. De auteur stelt dat er onder de kerkvloer van Fulpmes niet alleen een graf ligt maar ook een schatkamer met goud, diamanten en geroofde kunst, beschermd door een zwijgende elite van historici en kerkelijke machten.
Als reactie op hun bevindingen, zo meldt de groep achter het onderzoek, hebben zij de lokale autoriteiten in Fulpmes schriftelijk en per e-mail ingelicht en camera‑ en GPR‑onderzoek aanbevolen. Volgens hen werd dat contact genegeerd; men kreeg geen inhoudelijke reactie. Dit “grote zwijgen” interpreteren de auteurs als aanwijzing voor een bewust in stand gehouden officiële lezing van Hitlers einde.
Context en verbetering: het artikel is een reconstructie die steunt op veel numerologische interpretaties, anagrammen en vermoedens rond logistiek en symboliek. De gangbare, door historici en forensische onderzoeken ondersteunde consensus is dat Hitler in de bunker zelf om het leven kwam en dat delen van zijn resten na de oorlog zijn gevonden en door Sovjetautoriteiten behandeld. De in het stuk gepresenteerde alternatieve hypothese valt in de categorie complottheorieën en speculatieve revisies van de geschiedenis; kritische toetsing van bronnen, onafhankelijke forensische data en primair archiefmateriaal ontbreken in de tekst. Desondanks biedt het verhaal inzicht in hoe patroonherkenning, numerologie en anagrammen kunnen worden ingezet om een coherent — maar niet per se betrouwbaar — narratief te construeren over een historisch mysterie.