De film 'Rietland' is prachtig, eigenzinnig en onheilspellend

In dit artikel:

Op 8 oktober 2025 bespreekt de recensent de nieuwe Nederlandse film Rietland, de speelfilmdebuut van regisseur Sven Bresser (1992). De plot draait om rietsnijder Johan (Gerrit Knobbe), die tijdens zijn eenzame werk in de uitgestrekte rietvelden van de Weerribben het levenloze lichaam van een tienermeisje vindt. De vondst zet een moordonderzoek in gang, maar Bresser kiest er bewust voor het klassieke whodunit‑model opzij te schuiven en te werken met vervreemding en sfeer in plaats van duidelijke antwoorden.

Rietland bouwt zijn effect vooral op beeld en geluid: weidse, soms onheilspellende shots van wuivend riet gekoppeld aan industriële soundscapes maken het landschap zelf bijna tot een personage. Tegelijk zoomt de film intiem in op Johan, die voor zijn kleindochter (Loïs Reinders) zorgt; hun band levert scènes op die lang bijblijven, onder meer een verontrustende schoolvoorstelling met met de handgemaakte nijlpaarden die de emotieloze houding van de dorpelingen blootlegt.

De recensent kwam naar de film nadat hij geboeid was geraakt door een tv‑item over een man met een zeis; in Rietland wordt die fascinatie verder uitgediept. Thema’s als eenzaamheid, verlangen en schuld spelen door de film heen, terwijl het moerasachtige landschap de morele en psychologische ondoorgrondelijkheid versterkt. Bresser maakt het onverklaarbare overtuigend en laat de kijker achter met meer vragen dan antwoorden — en met een helder beeld van “de man met de zeis.”