De film Eddington is net een 'doomscroll': het is een overvolle, door angst gedreven geweldsspiraal
In dit artikel:
Ari Asters nieuwe film Eddington is een technopessimistische pandemieroman die zich afspeelt eind mei 2020 in het fictieve stadje Eddington (New Mexico). De film schetst hoe het leven dat tijdens de covidcrisis grotendeels via beeldschermen verliep — thuiswerken, onderwijs, nieuwsconsumptie — de fysieke werkelijkheid ingrijpend vervormt. Aster onderzoekt vooral de manier waarop online misinformatie en sociale media maatschappelijke spanningen aanwakkeren en geweld in de echte wereld veroorzaken.
In het centrum staan de conservatieve sheriff Joe Cross (Joaquin Phoenix), die zich als anti-lockdown- en tegen-mondkapjeskandidaat verkiesbaar stelt, en de liberale burgemeester Ted Garcia (Pedro Pascal), die juist strikte maatregelen heeft afgekondigd. Rond hen bevinden zich karikaturale bijfiguren: Joe’s traumatiserende echtgenote (Emma Stone), een schoonmoeder die in complottheorieën gelooft en jongeren en politici wier idealen of hypocrisie grof worden uitvergroot. Lokale onvrede, versterkt door landelijke gebeurtenissen zoals nieuws over de moord op George Floyd, escaleert van ruzies in winkels naar protesten en dodelijk geweld.
Aster legt nadruk op de tastbare kant van de digitale wereld: de film opent met de bouw van een datacenter in het stadje — geen etherisch ‘cloud’-idee maar een zwaar, ruw gebouw dat grondstoffen en water opeist. Het techbedrijf Solid Gold Magikarp, dat datacenters wil neerzetten en daardoor inheemse gemeenschappen en watervoorraden bedreigt, functioneert als metafoor voor botachtige AI-fouten en de maatschappelijke ontwrichting die nieuwe tech kan veroorzaken. De film presenteert technologie vooral als bron van manipulatie en wanorde, zonder duidelijke schuldige of nuance: bijna iedereen in Eddington lijkt gehersenspoeld, van jong tot oud, links en rechts.
Visueel en stilistisch is Eddington herkenbaar Aster: beklemmende, vaak onrustige scènes en angst tot het absurde opgevoerd. Maar narratief schiet de film tekort; het script voelt overvol en onderontwikkeld, personages blijven plat en symboliek te voor de hand liggend. Waar Beau Is Afraid op dezelfde manier nerveuze spanning opwekte, ontbreekt in Eddington een scherpere analyse of nieuw inzicht — de waarschuwing tegen technologie komt over als intentie, maar de film zegt uiteindelijk te weinig om echt overtuigend of vernieuwend te zijn.
Kortom: Eddington is een visueel en thematisch ambitieus portret van een gepolariseerde post-pandemische samenleving en de invloed van digitale manipulatie, maar de film blijft hangen in simplificaties en overdaad, waardoor zijn kritische stem minder resoneert dan hij pretendeert.