De feeks, de formateur en de fragiele ruggengraat van D66

In dit artikel:

In Den Haag speelde zich een kleine maar betekenisvolle politieke soap af rond D66 en Ton Wijers. Vrijdagmiddag reageerde de partijtop razendsnel en paniekerig op berichten over een appbericht van Wijers, niet omdat er hard bewijs was van een zwaar foutief standpunt, maar uit angst voor de beeldvorming en de koppen in de media—met name de Telegraaf die de partijleiding openlijk belachelijk maakte. Die snelheid leidde tot een voortijdige politieke executie: Wijers moest weg, vooral om reputatieschade en mogelijke negatieve effecten op de peilingen van maandag te vermijden.

Tegelijkertijd werd kritiek geuit op de manier waarop D66 handelde: de partij zou kiezersvriendelijkheid en korte termijn imago boven inhoudelijke afwegingen en het landsbelang hebben gesteld. De auteur contrasteert de haastige D66-reactie met de zorgvuldigheid van kranten als NRC, en verwijst naar commentaar dat nieuwsmedia soms te snel moreel oordelen zonder voldoende bewijs. Ook het interne lek dat de controverse aan het licht bracht kreeg weinig aandacht, net als de stilte van de 26 D66-parlementariërs.

De affaire werpt volgens de analyse een hardnekkige vraag op: wie durft zich nog kandidaat te stellen voor een functie als formateur wanneer een politieke loopbaan zo snel kan sneuvelen door een appje? Er wordt ook gewezen op dubbele standaarden: andere politici met grotere misstappen, zoals Karremans, blijven zitten, terwijl een onhandig woord van een loyale partijgenoot tot onmiddellijke val leidt. De oproep is dat D66 zich moet bezinnen: politiek vereist meer dan campagnevoering—het vraagt karakter en het dienen van het bredere belang, niet alleen angst voor de dagbladenkop.