De familie stemt Denk (dochter), Partij voor de Dieren (mams) en (stiekem) PVV (paps)
In dit artikel:
De NOS signaleerde recent een toename van belangstelling onder jongeren voor communistische en socialistische idealen. In deze column reageert Theodor Holman met spottende ernst: hij bestempelt die revival als voorspelbaar en vergelijkt de nieuwe linkse pioniers met zijn eigen jeugdige idealisme, waarbij hij de gevaren en dodelijke consequenties van ideologieën benadrukt. Holman stelt dat elk "isme" uiteindelijk mensenlevens kost en pleit — half cynisch, half provoserend — voor het nihilistische gemak van cynisme als remedie tegen het geloof in grote ideaalbeelden.
Tegelijk wijst hij erop dat ook extreemrechts onder jongeren groeit; actie lokt immers reactie, aldus zijn observatie. Zijn scherpste kritiek richt zich echter op de sociale achtergrond van veel linkse jongeren: volgens Holman zijn het doorgaans goedbetaalde, grachtengordel‑opgevoede kinderen van ouders die zich uit schuldgevoel politiek links hebben georiënteerd. Die ouders zouden hun materiële welvaart hebben opgebouwd via kansen binnen het kapitalistische systeem, en nu hun kinderen links opvoeden als morele aflaat, terwijl zij zelf comfortabel blijven leven.
Holman schetst een beeld van idealiserende jongeren die romantiek zoeken in revolutionaire iconen en soms zelfs bewondering tonen voor gewelddadige bevrijdingsbewegingen. Hij noemt hoe kleding en symboliek — zoals Palestijnse doeken — onderdeel zijn geworden van die identiteitsvorming, terwijl ouders vaak afwezig of afgeleid zijn. Zijn slotobserveert ironisch dat binnen één gezin de stemmen uiteen kunnen lopen: Denk of Partij voor de Dieren voor de moeder, Denk voor de dochter en stiekem PVV voor de vader.
De column is satirisch en polemisch van toon; Holman gebruikt persoonlijke anekdotes en scherpe generalisaties om te waarschuwen tegen de naïviteit van ideologische romantiek en om de kloof tussen gedeclareerde idealen en het echte gedrag van welgestelde generaties aan de kaak te stellen. Voor context: de NOS is de Nederlandse publieke omroep die over zulke maatschappelijke trends rapporteert; Yahya Sinwar, die Holman noemt als voorbeeld van hedendaagse idolatrie, is een leidinggevende van Hamas, wat zijn verwijzing naar de verheerlijking van gewelddadige figuren onderstreept.