De duistere kanten van het moederschap in 'Die My Love': 'Geweldig als Jennifer Lawrence dat raam likt' | ★★★★☆
In dit artikel:
De Schotse regisseur Lynne Ramsay trekt je in Die My Love diep de verstikkende belevingswereld van Grace in — een jonge moeder gespeeld door Jennifer Lawrence — en wekt zo sympathie en afkeer tegelijk op. De film ging recent in première op het filmfestival van Cannes, waar de reacties gemengd waren en recensies vooral over postnatale depressie en psychose van de hoofdpersoon discussieerden. Ramsay verzet zich tegen die eenzijdige lezing: postnatale stoornis is een onderdeel, maar haar film onderzoekt ook isolement, het uiteenvallen van een relatie, veranderingen in seksualiteit en de ambiguïteit van moederliefde.
Wat gebeurt er? Grace en haar partner Jackson (Robert Pattinson), een muzikant, verhuizen naar een verwaarloosd huis in Montana dat Jackson erft. Grace raakt zwanger, maar behoudt niet het idyllische beeld van moederschap: haar frustratie en wanhoop nemen groteske vormen aan — van krabben tot bloedens toe tot zichzelf verwonden — terwijl Jackson vaak afwezig is. Ramsay kiest bewust voor subjectieve cameravoering en een impressionistische montage om de grens tussen werkelijkheid en hallucinatie in Grace’ hoofd te vervagen, waardoor de kijker voortdurend moet afwegen wat waar is en wat niet.
Lawrence vroeg Ramsay zelf het boek van Ariana Harwicz te verfilmen; Scorsese had het boek aan haar getipt. Lawrence levert een onbevreesde, rauwe vertolking die veel van de film draagt en zorgt dat Grace zowel weerzinwekkend als eerlijk aandoet. Pattinsons personage blijft op de achtergrond, en sommige van zijn onbegrijpelijke handelingen — zoals het impulsief aanschaffen van een blaffende hond — roepen vragen op over zijn motieven en over hoe je omgaat met een naaste met mentale problemen. Ramsay zegt dat ze de kijker juist door in Grace’ hoofd te blijven niet wil laten afhaken: door complexiteit ontstaat empathie en irritatie naast elkaar.
Ramsay plaatst De My Love binnen een bredere tendens in hedendaagse films die het moederschap als benauwende, soms horrorachtige ervaring tonen (denk aan Nightbitch). Ook muzikaal werkte ze nauw samen met gitarist George Vjestica van de Bad Seeds om via soundscape een beeld te geven van het voorgaande leven van het koppel: net begonnen carrières, weinig geld, een droom die in een nachtmerrie ontaardt.
De film roept discussie op over labeling (alleen postnataal?) en over wat publiek bereid is te verdragen als er kinderen in beeld zijn, maar blijft artistiek overtuigen dankzij cameravoering en vooral Lawrence’ performance. Ramsay keerde eerder succesvol naar subjectieve perspectieven terug (You Were Never Really Here). Die My Love draait onder andere in DNK Assen, Forum Groningen en Slieker Leeuwarden; recensenten gaven de film ongeveer vier sterren.