De clientèle bestond vooral uit vastgoedproleten en voetbalvrouwen die een Monclerjasje kwamen 'halen'

In dit artikel:

Op een zonnige dag stond de columniste op de Overtoom te wachten bij een verkeerslicht toen een bescheiden vraag van een onbekende vrouw haar verraste: of ze bekend was in de buurt. De vrouw was een forse zeventiger met koperrood kapsel, vergezeld door een slank jongetje van acht. Ze vertelde dat er vroeger “een gezellige winkel” op die plek zat — een chique babyboetiek met enge paspoppen in dure merkkleding, bezocht door well-to-do kopers — maar die winkel is al ongeveer een jaar verdwenen.

Het rolluik toont nog een zinnetje van het voormalige winkeltje over liefdevolle kleding, maar de etalage is vervangen door posters. Die kondigen een initiatief aan van een stichting die inzet op inclusiviteit en een project met de naam MVNG MTTRS dat mensen uit allerlei lagen van de bevolking kennis wil laten maken met dans. De vrouw probeerde te begrijpen wat er nu precies was gekomen en noemde het iets als een dansschool; ze vond het op zich een leuk idee, al vroeg ze zich ook af of alle doelgroepen wel in zo’n klein pand zouden passen.

Op een andere poster stond een opvallend precieze telling: in Nederland wonen 18.008.287 ‘gelukszoekers’. De vrouw reageerde verbaasd op dat hoge aantal en neuriede even een oud liedje over vijftien miljoen mensen, terwijl het kind bezorgd vroeg of ze nog naar de McDonald’s zouden gaan. De ontmoeting liet een mix van verwondering en heimwee achter: het straatbeeld verandert, kleine, merkgebonden winkeltjes maken plaats voor sociale projecten, en voorbijgangers — jong en oud — proberen dat nieuwe aanbod te duiden.