De campagne van de VVD bewijst dat 'links' een soort scheldwoord is geworden (en dat is een beetje onze eigen schuld)
In dit artikel:
De onverwachte verkiezingswinst van de VVD laat volgens de auteur vooral één ding zien: in Nederland is het woord ‘links’ bij een groot deel van de kiezers haast een scheldwoord geworden. Ondanks interne onrust, een impopulaire lijsttrekker (Nezzar Yesilgöz) en vijftien jaar regeringsverantwoordelijkheid wist de partij na een moeizame zomer met een scherpe campagne alsnog goed te scoren. Centraal stond het afschilderen van tegenstanders als onderdeel van een “links kabinet”; tegenstanders van rechts werden herhaaldelijk met links geassocieerd (een tactiek die ook de PVV eerder inzette), wat bij strategische kiezers angst voor een links beleid aanwakkerde.
De schrijver, die zichzelf als sociaalliberaal rekent, wijst niet alleen naar de effectiviteit van rechtse framing, maar ook naar de fouten aan linkse kant. Progressieve partijen en hun aanhang zouden te vaak de toon aannemen van opvoeders: uitleggen waarom klimaat, migratie of woningtekorten volgens hen prioriteit hebben en daarmee impliciet suggereren dat kiezers niet weten wat goed voor hen is. Dat leidt tot het beeld van een progressieve elite die uit een bubbel oordeelt en weinig empathie toont voor reële zorgen van burgers. De reflex om meningen te willen weerleggen of problemen te her-etiketteren werkt daardoor contraproductief.
In plaats van morele vingerwijzing pleit de auteur voor een andere strategie: meer oprechte interesse, luisteren en erkennen dat mensen beter weten wat er in hun eigen leven speelt. Politiek zou zich moeten richten op het verbinden van meningsverschillen en het zoeken van praktische compromissen, niet op het vertellen hoe mensen zouden moeten denken of leven. Dit vergt een andere houding — minder moraliseren, meer dialoog — een les die volgens de auteur sommige politici al deels hebben begrepen (hij noemt D66’er Rob Jetten als voorbeeld).
Kortom: het succes van de VVD is niet louter een bewijs van rechts politieke superioriteit, maar ook van falen van links om effectief en empathisch te communiceren. Als progressieven terrein willen terugwinnen, moeten ze hun toon veranderen: erkenning, vragen stellen en echte betrokkenheid zouden volgens de auteur meer opleveren dan constant uitleggen wie er “gelijk” heeft.