De Bataclan-overlevers slapen nog steeds slecht

In dit artikel:

In Parijs presenteerde een onderzoek, tien jaar na de aanslagen van 13 november 2015, de blijvende nasleep voor de Franse bevolking: 70% van de ondervraagden zegt de gebeurtenis nooit te zullen vergeten en 90% hecht aan een jaarlijkse herdenking. Tijdens de bijeenkomst in Théâtre de la Concorde sprak overlevende Bruno Poncet openlijk over zijn ervaringen; hij zet zich sindsdien in op scholen en vertelt dat hij psychisch gebroken uit het Bataclan kwam en jaarlijks van september tot december worstelt met slapeloosheid.

De herdenking en het collectieve rouwproces krijgen opnieuw veel aandacht in de media: kranten, podcasts en debatten verschijnen in groten getale, en ook de fictie draagt bij aan het publieke geheugen. De achtdelige dramaserie Les vivants (te zien op france.tv), geregisseerd door Jean‑Xavier de Lestrade en gebaseerd op ooggetuigenissen, schetst het verloop van de gijzeling in het Bataclan: elf gegijzelden die na tweeënhalf uur onder schot te zijn gehouden de zaal verlaten, sommigen door granaatscherven verwond. De serie volgt in het bijzonder zeven van hen terwijl ze proberen “weer te leven”; symptomen van posttraumatische stress — slapeloosheid, woede-aanvallen, paniek — en het isolement dat daaruit voortvloeit, staan centraal.

Dramatische scènes, zoals een gedwongen tocht om een rugzak met munitie terug te halen en een bekentenis aan een psychiater, illustreren de morele en emotionele littekens. Ook wordt de gespannen relatie tussen redders en geredde getoond: uitzonderlijk contact tussen ex‑gegijzelden en de speciale eenheid die hen bevrijdde leidt tot geladen stiltes, en bevestigt waarom ontmoeting normaal gesproken wordt afgeraden. Het rapport en de culturele herwerking maken duidelijk dat de aanslag niet alleen fysieke slachtoffers maakte, maar een langdurig maatschappelijk en psychologisch effect heeft achtergelaten.