De alawieten maken zich het liefst onzichtbaar
In dit artikel:
Abu Hafez runt een restaurant aan de scheidslijn tussen soennitisch en alawitisch Homs en leeft al een jaar onder het oog van de nieuwe machthebbers. Hij is zelf alawiet en vreest terugkeer van vrienden die in het oude regime een hoge positie hadden: een jeugdvriend die de militaire leiding onder Assad droeg is gevlucht en volgens Abu Hafez beter niet terug kan komen. Huisbezoeken door veiligheidsdiensten en intimidatie van achtergebleven families zijn aan de orde van de dag; Aisha, de vrouw van zijn gevluchte vriend, vertelt dat agenten kwamen ‘om te vragen naar mijn man’ en vrees dat haar huis in beslag wordt genomen.
Een jaar geleden verschoof het politieke landschap dramatisch: rebellengroepen uit vooral Idlib, die werden aangevoerd door uiteenlopende groeperingen, verenigden zich onder de vlag van de ‘vrije Syrië’ en plaatsten Ahmed al-Sharaa als president. Het keerpunt kwam plots in december 2024, toen Rusland zijn steun aan Assad introk en het regime in een korte, onverwachte ommekeer viel. In de nasleep moesten tientallen rebellengroepen opgaan in het nieuwe regeringsleger — een moeizaam proces waar spanningen uit voortvloeiing.
Die spanningen escaleerden tot wraakacties. In maart dit jaar trokken doodseskaders door westelijke steden en dorpen en richtten massale slachtpartijen aan; schattingen spreken van minstens 1.500 doden, hoofdzakelijk alawieten, enkele christenen. Hoewel de acute angst bij sommige alawieten licht is afgenomen — mensen kunnen niet permanent in paniek leven — blijft het veiligheidsbeeld ernstig: militaire patrouilles, checkpoints en een sfeer van wraak en wantrouwen domineren.
In Wadi Nasara, waar christelijke dorpen liggen, schetst de 92-jarige Munther Hamoudi een historisch perspectief op regimeswisselingen, maar zijn vrouw benadrukt de onmiddellijke menselijke tol: blijvende angst, verlies en het gevoel dat het nu slechter is dan voorheen. Terugkeer voor vluchtelingen blijft riskant, en de verdeling langs communautaire lijnen maakt lokaal herstel fragiel.