Dansen op gebroken glas: Iraanse dichter en schrijfster Sholeh Rezazadeh emigreerde voor de liefde en moet nu dealen met de pijn

In dit artikel:

Sholeh Rezazadeh, een Iraanse schrijfster die tien jaar geleden naar Nederland emigreerde, is gevraagd om het Boekenweekgedicht voor 2025 te schrijven. Dit valt samen met het thema 'Je moerstaal', wat de betekenis van moedertaal en culturele identiteit benadrukt. Rezazadeh, die nu onder andere in een gerenoveerde flat in de Amsterdamse Bijlmer woont, deelt haar ervaringen als nieuwkomer. Ze beschrijft hoe ze soms geschokt is door de sociale omgangsvormen in Nederland, zoals het gebrek aan gemeenschappelijke maaltijden, wat in haar Iraanse cultuur heel anders is.

Haar integratieproces is uitdagend, vooral op 36-jarige leeftijd, wanneer de meeste mensen al gesetteld zijn. Ze voelt vaak onverschilligheid en afstandelijkheid in haar omgeving, wat haar verdrietig maakt. Haar liefde voor de natuur en de bergen die haar geboorteplaats Tabriz omringen, vormen een belangrijk thema in haar werk. Dit komt ook tot uiting in haar boeken, waarin ze schrijft over minderheden en de natuur.

Sinds haar komst naar Nederland heeft Rezazadeh enige bekendheid verworven met haar poëzie en proza, waaronder haar debuutroman "De hemel is altijd paars". Ze gebruikt haar schrijfwerk om de schoonheid van haar cultuur en de waarde van poëzie te delen. In Iran is poëzie een integraal onderdeel van het leven, wat ze mist in Nederland, waar poëzie als minder belangrijk wordt ervaren.

Sholeh hoopt met haar schrijfsels mensen te raken en hen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. Haar uitdaging is om de Nederlandse taal meester te worden, zodat zij haar verhalen effectief kan vertellen. Balancerend tussen haar Iraanse roots en haar nieuwe leven in Nederland, zoekt ze naar manieren om zowel zichzelf als haar cultuur uit te drukken.