Cynisme helpt niet, ook niet als een zieke baby sterft die werd geweigerd door Nederland
In dit artikel:
Huisarts Shakib Sana uit Leerdam zette alles op alles om de 15 maanden oude Jud Awad uit Gaza naar Nederland te halen voor levensreddende chemotherapie. Via contact met een Gazaanse collega kreeg hij de medisch noodzakelijke diagnose en wist hij Jud op de evacuatielijst van de WHO te krijgen. De grootste praktische hindernis bleef echter toestemming van Israël om het gebied te verlaten; diplomatieke druk van westerse landen kan daarin een rol spelen. Politiek stuitte Sana op weerstand in Den Haag: het kabinet vindt dat zieke Palestijnse kinderen bij voorkeur in de regio moeten worden behandeld en was “diplomatiek aan het kijken”; een Kamerbreed voorstel om speciale opvangregelingen te maken werd weggestemd.
Terwijl Sana voor spoedvisa heen en weer werd verwezen tussen Buitenlandse Zaken en de Immigratie- en Naturalisatiedienst, bleken er voor Oekraïne wel regelingen te bestaan. Andere EU-landen—België, Luxemburg, Ierland, Italië en Roemenië—openden na de zaak hun grenzen voor medische noodgevallen uit Gaza; Nederland hield de deur dicht. Kort na het Kamerdebat over deze kwestie overleed Jud; haar dood gaf de discussie een menselijk gezicht en leidde tot felle kritiek, onder meer van het Amsterdam UMC, dat het Nederlandse beleid ‘inhumaan’ noemde.
Sana ondersteunt Gazaanse artsen met videoconsulten en schetst een dramatisch beeld: alle 36 ziekenhuizen zouden zijn aangevallen, medicatie en palliatieve middelen ontbreken structureel. Hij noemt voorbeelden van ongelijkheid: rijke buitenlandse patiënten kregen snel visa, terwijl kinderen uit Gaza niet ter behandeling naar Nederland mochten. Zijn morele appel is helder: zorg voor zieke kinderen laat zich niet wegcijferen of 'nuanceren' in geopolitieke discussies.
Hoewel er voor Jud geen redding meer was, hoopt Sana dat haar sterven iets in beweging zet binnen de politiek: een klein kantelpunt kan procedures en politieke wil veranderen, zodat volgende medische evacuaties wél mogelijk worden. Diezelfde dag zette hij nog videoconsulten met Gazaanse collega’s door, in de hoop dat de artsen ter plekke ongedeerd waren.