Comfortabele zaak, harteloos eten: Hiske bezoekt het roemruchte Bloomingdale
In dit artikel:
Bloomingdale in Bloemendaal aan Zee is na de brand van 2023 en twee jaar sluiting in juni heropend als een fraai en comfortabel opgezet strandrestaurant, maar de keuken stelt teleur. De recensent van de Volkskrant bezocht de zaak op een warme nazomeravond en schetst een contrast tussen een smaakvolle inrichting en een vriendelijke, attente bediening enerzijds en slordig, soms lauw en te duur eten anderzijds.
Wat en waar: Bloomingdale (oorspronkelijk in 2001 gestart door Duncan Stutterheim als luxe beachclub) staat er nu in een nieuw, zandkleurig en natuurlijk ingericht pand. De plek profileert zich niet langer primair als uitgaans- en loungeplek van weleer maar ook als volwaardig restaurant en evenementlocatie, geschikt voor lunch, diner en zakelijke bijeenkomsten. De bediening is warm, behulpzaam en gastvrij; het interieur, terras en strandlounges bieden een fraaie beleving.
Wat misgaat: de gerechten tonen vaak een grote kloof tussen presentatie en uitvoering. Kleine voorbeelden: radijsjes blijken in een groot glas met dunne crème fraîche en waterige radijsjes; een aangekondigde ‘Frites de Mer’ is een minuscuul bakje ingevroren gefrituurde zeevruchten die slap uit de oven komen; carpaccio arriveert zonder de op de kaart genoemde kappertjes en Parmezaan; coquilles zijn niet gegrild maar opgewarmd en bestrooid met keiharde gefrituurde quinoa. Gerechten komen bovendien regelmatig tegelijk aan — voorgerecht en hoofdgerecht — waardoor schalen kennelijk terugkeerden en onder warmtelampen zijn blijven staan.
Specifieke kritiekpunten op uitvoering en ingrediënten: de steak-frites wordt gepresenteerd als gegrild maar lijkt sous-vide bereid en in de oven opgewarmd, zonder schroeilaag en met een te zoute, pakjesachtige bordelaisesaus; friet is van goede kwaliteit maar vaak koud; een vegetarisch hoofdgerecht bevat lauwe, ingemaakte groenten die eerder uit een pot lijken te komen; desserts smaken niet huisgemaakt en bestaan uit overdadige hoeveelheden jam of simpele chocolademousse met een doormidden gebroken koekje. De menukaart is gedeeltelijk in gebrekkig Engels geschreven, en prijspunten liggen relatief hoog (€ 16 voor een klein bakje zeevruchten, € 32 voor steak, etc.), wat de teleurstelling versterkt.
Context en sfeer: de recensent erkent dat strandtenten een lastige bedrijfsvoering kennen (onvoorspelbare drukte, behoefte aan flexibiliteit) en dat een zekere vergevingsgezindheid past, maar stelt dat Bloomingdale als goed geprijsd, jaargangvast restaurant hogere standaarden zou moeten hanteren. Historisch gezien was Bloomingdale een iconische lounge- en partylocatie rond de millenniumwisseling; de nieuwe formule voelt nu eerder braaf en zakelijk dan avant-garde.
Eindoordeel: Bloomingdale biedt een prachtige locatie en uitstekende service, maar de keuken is vaak onzorgvuldig en teleurstellend voor de gevraagde prijzen. Voor wie vooral voor sfeer, uitzicht en gastvrijheid komt is het aangenaam; wie serieus voor het eten gaat, loopt kans ontevreden te blijven.