Column fileert socialistische elite: Mulder legt hypocrisie Timmermans, Klaver en Dijk genadeloos bloot
In dit artikel:
De auteur richt scherpe kritiek op een groep Nederlandse linkse politici — met name Frans Timmermans, Jesse Klaver, Jimmy Dijk en Diederik Samsom — en beschuldigt hen van morele hoogmoed en het vermijden van verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun ideeën. Volgens het stuk maken deze bestuurders zich graag profile als progressief, sociaal en groen, maar tonen zij een gebrek aan zelfkritiek wanneer hun beleid leidt tot economische of maatschappelijke schade. Kritiek van tegenstanders wordt systematisch weggezet als polariserend, extreemrechts of gevaarlijk voor de democratie, zonder serieus te worden getoetst aan feiten of historische voorbeelden.
Als het centrale waarschuwingsvoorbeeld gebruikt de schrijver Cuba: sinds de revolutie van 1958 zou het eiland volgens hem laten zien wat onvervalst socialistisch beleid produceert — onderdrukking van oppositie, aantasting van eigendomsrechten, wijdverspreide armoede en voedseltekorten, vluchtelingenstromen en het uitzetten van medische professionals naar het buitenland onder twijfelachtige voorwaarden. De tekst verwijt Timmermans expliciet dat hij het Cubaanse systeem bezocht en het normaliseren van betrekkingen aanpraatte, wat internationaal legitimiteit zou hebben gegeven aan een repressief regime.
De kritiek spitst zich toe op twee zaken: enerzijds het vermeende historisch blinddoek — het ontkennen of negeren van herhaalde mislukkingen van socialistische experimenten — en anderzijds politieke praktijken zoals het royaal besteden van andermans geld, het wegzetten van oppositie als haat en het afschuiven van verantwoordelijkheid op ‘de markt’ of ‘neoliberalen’. Die combinatie maakt deze politici volgens de auteur niet per se kwaadaardig, maar gevaarlijk omdat zij de negatieve uitkomsten van hun ideologie niet onderkennen.
De conclusie is een ondubbelzinnige aanklacht: socialisme wordt bestempeld als moreel, economisch en filosofisch mislukt en het is volgens de schrijver hoog tijd dat Nederlandse leiders dat erkennen. Als context merkt de schrijver impliciet op dat Cuba een zuiver, uitsnijdingsvoorbeeld is van wat hij ziet als de extreme consequenties van socialistische politiek. Een korte nuancering voor lezers: “socialisme” kent in de praktijk uiteenlopende vormen; niet alle linkse beleidsvoorstellen komen overeen met het door de auteur bekritiseerde Cubaanse model.