Collectief geweld tegen Europese vrouwen: alleen met remigratie kan een burgeroorlog nog worden voorkomen
In dit artikel:
De Duitse schrijver Thor Kunkel, die in de jaren negentig in Amsterdam woonde, betoogt in dit essay dat immigratie in toenemende mate leidt tot dodelijk geweld tegen blanke mensen — vooral vrouwen — in Nederland en andere Europese landen. Hij plaatst recente individuele moorden, zoals de slachting van een 17‑jarig meisje uit Abcoude, in een breder patroon van wat hij ziet als een disproportionele betrokkenheid van mannen met een migratieachtergrond bij ernstige geweldsdelicten. Kunkel noemt persoonlijke ervaringen uit Amsterdam (onder meer de moord op Theo van Gogh in 2004) en voorbeelden uit Duitsland, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk om te illustreren hoe kleine incidenten zouden passen in een grotere, angstaanjagende ontwikkeling.
Volgens de auteur spelen culturele en religieuze factoren een centrale rol: patriarchale opvattingen en bepaalde interpretaties van de islam zouden geweldsneigingen normaliseren, waardoor jongemannen uit Noord-Afrika en vergelijkbare groepen volgens hem moeilijk integreren en vaak als collectieve bedreiging optreden. Kunkel spreekt van “collectief geweld” wanneer groepen of veelvoorkomende daderprofielen consequent gericht geweld plegen tegen autochtone burgers. Hij hekelt daarnaast politiek en media omdat die naar zijn oordeel de achtergrond van daders vaak verzwegen houden en daarmee medeplichtig zouden zijn aan het probleem.
Praktische voorbeelden die hij aanhaalt zijn groepsverkrachtingen, zeer gewelddadige huiselijk geweldsdelicten en incidenten waarbij mensen van stations zijn geduwd. Hij wijst ook op structurele tekortkomingen: volgens hem functioneert rechtsstaatlijke handhaving zwak waar het gaat om criminele buitenlanders, en falen gemeenten en overheden in het voorkomen van radicalisering of criminele samenballingen. Kunkel pleit voor meer transparante statistiek over daders met een migratieachtergrond, een eerlijker maatschappelijk debat en uiteindelijk remigratie als oplossing om de toestroom van wat hij noemt “gedragen waardecodes” die geweld internaliseren, te stoppen.
Het essay bevat veel anekdotische voorbeelden en emotioneel geladen bewoordingen; Kunkel put uit eigen belevenissen en verwijst naar incidenten vanaf de jaren negentig tot recent. Hij ziet ook bemoedigende signalen, zoals protesten van voornamelijk vrouwen in het Verenigd Koninkrijk, maar betoogt dat alleen ingrijpende beleidsveranderingen en erkenning van het fenomeen als collectief geweld effectief zullen zijn.
Context en kanttekening: Kunkels betoog is een opinie-aandeel met sterke generalisaties en politieke stellingnames. Hij roept op tot het expliciet koppelen van daders aan hun herkomst en cultuur, iets wat gevoelig ligt en waar veel criminologen en beleidsmakers op wijzen dat slachtoffers, daderprofielen en oorzaken complex en meervoudig zijn (sociaal-economische factoren, integratiebeleid, onderwijs, gezinsachtergrond, psychische problemen, etc.). Officiële statistieken en wetenschappelijke analyses worden in het publieke debat verschillend geïnterpreteerd; zijn oproep tot meer data en open discussie raakt wel aan een breed gedeelde vraag naar betere informatie over misdaad en preventie.