'Cabin in the Sky' is een album met een rouwrand, maar zelfs dan blijft De La Soul verfrissend

In dit artikel:

De La Soul keert terug met Cabin in the Sky, hun eerste album in negen jaar, waarin verleden, verlies en toekomst samenkomen. Centraal staat een reflectie op muziek in tijden van AI: het album reageert op de opkomst van door algoritmes geproduceerde nummers maar bekrachtigt tegelijk dat hun muziek menselijk, creatief en vol intelligentie blijft.

De groep, pionier sinds het baanbrekende debuut 3 Feet High and Rising (nu opgenomen in de Library of Congress), bouwt op die speelse, experimentele geest die hiphop in de jaren tachtig opfrist. Posdnuos (Kelvin Mercer) herinnerde daar eerder aan hoe anders hun aanpak was in een macho scène: vrolijker, eclectischer en grensverleggend. Ook hun experimentele werkwijzen later — van crowdfunding tot samenwerkingen met Gorillaz — toonden die voortrekkersrol.

Het album draagt een rouwrand: Trugoy the Dove (Dave Jolicoeur) overleed tweeënhalf jaar geleden, maar zijn eerder opgenomen vocale bijdragen zijn prominent aanwezig. Cabin in the Sky bevat een indrukwekkende gastenlijst — onder anderen Nas (op wiens label het album verschijnt), Killer Mike, Common en DJ Premier — en de samenwerking met Nas springt eruit. Acteur Giancarlo Esposito verzorgt lange intro- en slotpieces; het afsluitende nummer Don’t Push Me fungeert als expliciet eerbetoon aan Grandmaster Flash’s The Message en trekt zo een directe lijn terug naar 1982.

Het resultaat is een album dat rouw en feestelijkheid mengt, nostalgie en eigentijdse thema’s — inclusief de discussie rond artificiële creatie — en daarmee bevestigt dat De La Soul, zelfs decennia na hun doorbraak, nog steeds relevante, verrassende bijdragen levert aan hiphop.