Buitenlanders: welkom in het niemandsland van Neder-Betuwe

In dit artikel:

Een Syrische jongeman (Tarik, 28) belt zijn moeder en hun korte gesprek vormt de ingang van de column: beiden klagen over gebrek aan huizen en openbaar vervoer — de moeder over haar stad na een aanslag, Tarik over zijn nieuwe verblijfplaats in Nederland. De verwarring over plaatsnamen (iets met O, veel kerken) onderstreept de kloof en de ironie dat vluchteling en thuisblijver beiden beperkt zijn in bewegingsvrijheid.

Columnist Fred Eggink gebruikt die anekdote om de plannen van de gemeente Neder-Betuwe aan de kaak te stellen. Het college overweegt om in het afgelegen Ommerenveld grootschalig mensen onder te brengen — naar schatting 150–300 asielzoekers plus 400–600 arbeidsmigranten — op een plek zonder voorzieningen en ver van dorpskernen. Een ruimtelijk onderzoek naar vijftig locaties leverde slechts één onomstotelijk geschikte locatie op (ten zuiden van het spoor in Opheusden); Ommerenveld werd als “twijfelachtig” bestempeld, maar krijgt toch aandacht en geld voor nader onderzoek.

Eggink hekelt dat vluchtelingen en arbeidsmigranten als het ware worden “weggestopt” in niemandsland en uit kritiek op lokale politiek (hij noemt zich tegenstander van een anti‑immigratiepartij) en roept juist van een christelijke gemeente meer barmhartigheid en zorgvuldigheid bij huisvesting en integratie te verwachten. Context: het stuk speelt in op bredere discussies in Nederland over locaties voor AZC’s, bereikbaarheid en het risico van sociale isolatie van nieuwkomers.