Bouwen, bouwen, bouwen, maar niet in mijn achtertuin | DVHN Commentaar

In dit artikel:

In Hoogeveen leidt een voorlopig plan voor maximaal 1.500 woningen aan de zuidkant van de stad tot felle weerstand van omwonenden: bewoners vrezen meer verkeer, aantasting van natuur en verlies van rust en uitzicht. De gemeenteraad bespreekt het plan volgende maand; de verantwoordelijke wethouder hoopt op de eerste huizen over vier jaar, maar veel tegenstanders dreigen met juridische stappen waardoor die termijn onrealistisch lijkt.

Wat in Hoogeveen gebeurt, weerspiegelt een landelijk patroon. EenVandaag bezocht ruim 300 gemeenten en vond dat veel lokale besturen gebukt gaan onder een groeiend aantal bezwaarprocedures van vooral omwonenden. Dergelijke procedures vertragen of blokkeren bouwprojecten jarenlang. De argumenten variëren van natuurbehoud tot het zogenaamde ‘bederven van uitzicht’ — kortom: NIMBY‑reacties waarbij men voor zichzelf wel woningbouw wil, maar niet in de eigen buurt.

Ook prominente voorbeelden illustreren de breedte van het probleem: huidige woonminister Mona Keijzer voerde samen met buren juridische stappen tegen een woonzorgcomplex bij haar huis; in Bloemendaal dwong enkel het dreigen met procedures de afwijzing van een hospice af; in Coevorden leidde verzet tegen huisvesting van veertien statushouders tot een opgewonden situatie.

Veel bewoners huren juristen in om alle rechtsmiddelen te benutten — een legaal maar volgens de columnist egoïstisch instrument, omdat het de duizenden woningzoekenden het meest raakt. Om de woningcrisis aan te pakken zullen gemeenten en politiek sterker moeten sturen op regionale planning, vroegtijdige burgerparticipatie en snellere juridische procedures.