Bom onder formatie: 94% van VVD-kiezers kotst GroenLinks-kabinet uit - Yesilgöz pleegt politieke zelfmoord als ze linksom gaat!
In dit artikel:
De recent gepresenteerde peiling van Maurice de Hond laat een scherpe scheidslijn zien binnen het Nederlandse electoraat: VVD-stemmers verwerpen massaal een kabinet waarin GroenLinks en de PvdA deelnemen. Volgens de peiling zegt 94% van de VVD-achterban zo’n linkse samenwerking absoluut niet te willen. Ruim de helft van de ondervraagden kiest voor een centrumrechts kabinet (D66, CDA, VVD) aangevuld met JA21; 39% ziet liever GroenLinks en PvdA erbij. De PVV komt in de peiling op 23 zetels (tegen 26 in de Kamer), wat het spanningsveld op rechts nog groter maakt.
Het opiniestuk plaatst die uitkomsten in het actuele formatiegeschouw: D66 wordt neergezet als de belangrijkste blokkade. D66-kiezers zouden niet bereid zijn om met partijen “iets rechtsser” te regeren, waardoor de partij de sleutelpositie gebruikt om de VVD te dwingen tot samenwerking richting links of stilstand. VVD-polita Dilan Yesilgöz wordt aangespoord een keuze te maken: bezwijkt ze onder druk van D66 en sluit ze GroenLinks/PvdA in, of zet ze D66 aan de kant en zoekt ze de samenwerking met PVV/JA21 en andere rechtse partijen. De schrijver waarschuwt dat een keuze voor links de VVD zou vervreemden van haar kiezers en stemmen naar FVD of PVV zou drijven.
Ook het CDA komt aan bod: de eigen achterban neigt volgens het stuk eerder naar JA21 dan naar GroenLinks, al zijn de cijfers in het artikel niet volledig consequent weergegeven. Verder wordt benadrukt dat veel VVD-aanhangers willen dat iemand als Laurent Bosma (vermoedelijk bedoeld als rechtser profiel) aan het roer komt en dat vrijwel iedereen een andere rechtse partij in het kabinet wil.
Belangrijk is dat dit geen neutraal nieuwsbericht is maar een partijdige oproep: het stuk bevat emotionele taal, kritiek op een vermeend “partijkartel” dat links wil doordrukken, en aanzetten tot donaties en een petitie via Liberty Media/DDS. Voor wie het formatieproces volgt geeft het artikel een helder beeld van de interne druk in de VVD en van de spanningen tussen kiezerspreferentie en de machtspolitiek in Den Haag — maar het dient gelezen te worden als een opiniërende analyse met een duidelijke politieke agenda.