Bijna niemand kende de onnavolgbaar energieke basketballer Emile (67) van Groene Uilen echt
In dit artikel:
Op zijn verjaardag — die hij zelf nooit vierde — was de sporthal van GGZ Friesland in Heerenveen vol mensen die afscheid kwamen nemen van Emile “Cookie” Priest (67) uit Bitgum. Priest, geboren op Aruba en met gezinswortels op Sint Maarten, overleed op 9 oktober thuis in zijn woonkamer na een jarenlange, grotendeels besloten strijd tegen kanker die in 2018 werd vastgesteld. Zijn overlijden markeerde het einde van een leven dat grotendeels in sportzalen en jongerenwerk speelde.
Priest werkte vanaf 1981 meer dan veertig jaar bij GGZ Friesland als activiteitenbegeleider en bewegingstherapeut en eindigde daar als coördinator sport en bewegen. Sport was zijn identiteit: honkbal, basketbal, softbal, zaalvoetbal, karate en dansen stonden centraal. Toen lichamelijke klachten hem op het veld beperkten, bleef hij betrokken als trainer, coach en scheidsrechter. Regionale sportmensen herinneren hem als een onopvallende maar onmisbare kracht achter het basketbal in Noord-Nederland en als iemand die altijd vreugde en discipline bracht.
Zijn inzet reikte verder dan wedstrijden. In Leeuwarden zette hij in het jongerenwerk initiatieven op, zoals een vliegende sportbrigade en een uitleen van sport- en spelmateriaal. Bij het Cios ontwikkelde hij samen met de ggz een praktijkroute voor studenten, waar hij soms hard en confronterend kon zijn, maar altijd bereid om te steunen als het misging. Zijn stijl — direct, onconventioneel en zonder ego — maakte hem een bruggenbouwer tussen jonge mensen en instellingen.
Privé was Priest complex en kleurrijk. Als tiener verliet hij de Antillen en vestigde zich in Friesland. Hij kreeg een dochter, Michelle, en bouwde later een hechte relatie op met Maureen Claassen; in september 2024 legden zij hun relatie vast. Bekenden herinneren hem als zorgzaam, strijdvaardig en onverbloemd eerlijk — iemand die autoriteit ter discussie stelde en voor anderen opkwam. Hij had opvallende gewoonten, zoals zorgvuldige kledingcoördinatie en een brede, aanstekelijke lach waarbij zijn gouden tand zichtbaar was. Zijn bijnaam Cookie en zijn gewoonte ‘niet op de klok te kijken’ illustreren zijn losse levenshouding.
Priests vertrek uit het jeugdwerk in 1997 leidde tot hevige protesten van jongeren, die niet bereid waren hem te verliezen; ze bezetten een jeugdhonk en bestormden bestuurskantoren. Dergelijke incidenten tonen de diepe band die hij had met de jeugd. Tot het eind bleef hij actief: in september gebeurde hij nog met veel moeite naar een basketbaltraining. Een week voor zijn dood gaf hij zich over aan het bed in de woonkamer, waar hij op 9 oktober stierf.
Op de herdenking kwamen verhalen samen over zijn rol als sporter, mentor en steunpilaar voor kwetsbaren — een man die velen slechts gedeeltelijk kenden, maar die in Friesland een duidelijk, onuitwisbaar spoor heeft achtergelaten.