Bij Utrechtse acties en lawaaidemonstraties voor Gaza heerst vooral een gevoel van moedeloosheid
In dit artikel:
Op donderdagavond verzamelden honderden mensen op het Centraal Station in Utrecht om luidruchtig met pannen en pollepels te protesteren tegen het geweld en de hongersnood in de Gazastrook. De demonstratie maakte onderdeel uit van een landelijke actie op 29 treinstations, georganiseerd door onder meer The Rights Forum en Artsen voor Gaza, met de oproep om de „genocide in Gaza te stoppen” en humanitaire hulp toe te laten. De emotie was zichtbaar: deelnemers toonden hun machteloosheid en wanhoop over de schrijnende situatie, waaronder Eva Kieboom, die stelde dat het protest een krachtig tegenwicht bood tegen gevoelens van hopeloosheid bij het zien van de beelden uit Gaza.
Deze protesten volgden op een gezamenlijke oproep van meer dan honderd hulporganisaties, zoals Save the Children, Amnesty International en Oxfam Novib, die met een open brief regeringen aanspoorden in te grijpen. De situatie in Gaza is ernstig: het Wereldvoedselprogramma meldt dat ruim 90.000 vrouwen en kinderen dringend hulp nodig hebben, terwijl velen dagenlang zonder voedsel zitten. Ondanks deze noodzaak zijn sancties tegen Israël in Europa beperkt gebleven; slechts twintig van de 27 EU-landen steunden een kritische brief.
Naast het protest op het station organiseerden vrijwilligers in Utrecht ook een intense herdenkingsactie van vijf dagen, waarbij zij 65.000 namen voorlazen van Palestijnse slachtoffers en van de Israëliërs die vielen bij de Hamas-aanslag in oktober. Deze actie, georganiseerd door Getuigen voor Gaza Utrecht, vond plaats bij het stadhuis en Moskeeplein in stilte en met diepe emotie. Voorlezer Marianne Houkamp, geraakt door de beelden van uitgemergelde kinderen, benadrukte haar morele drijfveer, terwijl deelnemer Frank Weijers sprak over het zware gevoel en de machteloosheid die hen als burgers overvalt bij het onder ogen zien van de gebeurtenissen in Gaza.
De combinatie van luidruchtige protesten en stille herdenkingen illustreert de brede maatschappelijke betrokkenheid en het verlangen onder Nederlanders om aandacht te blijven vragen voor de humanitaire crisis in Gaza, ondanks politieke terughoudendheid binnen Nederland en de EU om Israël hard aan te pakken.