Best calvinistisch: auteur Lydia Rood staat elke dag vroeg op
In dit artikel:
Lydia Rood (1957) heeft zojuist haar nieuwe historische roman De pleegzoon uitgebracht, het tweede deel over hertogin Maria van Gelre. De serie begon in 2023 met De maagd van Rosendael; de romans vloeiden mede voort uit de hernieuwde belangstelling voor Maria na de tentoonstelling Ik, Maria van Gelre in Museum Het Valkhof (Nijmegen) in 2018, waar delen van haar kostbare gebedenboek te zien waren. Dat middeleeuwse handschrift geldt als een van de belangrijkste Nederlandse kunstschatten en vormde voor Rood het vertrekpunt van haar verbeelding.
Rood is een productieve auteur met ruim 150 titels op haar naam, begonnen in de kinderboekensector en later werkzaam in veel verschillende genres: historische jeugdboeken, thrillers, toneel en korte verhalen. Ze werkt gedisciplineerd—staat dagelijks vroeg op en probeert binnen kantooruren te schrijven—en heeft recent besloten zich telkens op één boek tegelijk te concentreren. Sociaal is ze terughoudend; ze mijdt borrels en ontloopt vaak na optredens de menigte, waardoor schrijven nagenoeg haar hoofdbezigheid is. Tegelijk zet ze zich actief in voor leesbevordering: ze geeft workshops en gastlessen, vooral op scholen rond Amsterdam, en is lid van de Schrijvers van de Ronde Tafel.
De pleegzoon wisselt van perspectief: waar het eerste deel grotendeels vanuit een hofdame werd verteld, is dit deel vanuit Maria zelf geschreven. Rood onderzoekt thema’s als het trauma van kinderloosheid (Maria moest een erfgenaam geven maar slaagde daar niet in), het opvoeden van pleegzonen en de beperkte emotionele expressie aan het hof. Ze baseert de feitelijke details op gedegen onderzoek, onder meer van prof. Johan Oosterman, maar vult gaten in de bronnen met fictieve invallen—bijvoorbeeld door scènes toe te voegen waarin Maria onderdelen van het gebedenboek verbrandt. Rood erkent dat ze historische figuren naar eigen tijd en ervaring vertaalt: Maria draagt in haar bewerking trekken die deels door Roods eigen achtergrond en haar strenge, intellectuele moeder zijn geïnspireerd.
Persoonlijke ervaringen spelen mee in haar werk; Rood verwijst naar eigen pijnlijke zwangerschapsverhalen, wat mede verklaart waarom ze de emotionele kanten van haar personages zo belicht. Verder spreekt ze zich kritisch uit over moderne ontwikkelingen zoals AI, die volgens haar de verbeeldingskracht en zelfstandige denkvermogen van mensen ondermijnen.
Rood blijft optimistisch over de toekomst van het lezen: juist kinderen verwerken ze graag onbewust in avonturen en zo probeert zij nieuwe generaties aan het lezen te krijgen. De pleegzoon zet die lijn voort: een historisch gewortelde roman die bronnen en verbeelding samenbrengt en tegelijk actuele thema’s rond opvoeding, gevoelsleven en culturele overdracht aansnijdt.