Belgische premier Bart De Wever had Dick Schoof er graag bij willen hebben
In dit artikel:
Op 4 september hield de Belgische premier Bart De Wever de 17de HJ Schoo-lezing in De Rode Hoed (Amsterdam). Zijn rede — historisch getint en vol Fransgezinde citaten — kreeg weinig aandacht van de Nederlandse media en stuitte bij een deel van het Amsterdamse publiek op onbegrip, deels omdat hij veel passages in het Frans niet vertaalde.
Centrale strekking van De Wevers betoog was nostalgie voor grotere Noord-Zuid-samenwerking: hij betreurde de afscheiding van 1830 en benadrukte de gemiste kans van een verenigd “Koninkrijk der Nederlanden” als geopolitieke speler. Hij plaatste de val van Antwerpen in 1585 en de daaruit voortvloeiende economische neergang — mede door blokkades van de Westerschelde — als een cruciaal trauma voor Vlaanderen. Citaten uit het verleden (waaronder opmerkingen van Napoleon over het verpauperde Antwerpen) illustreerden zijn verhaal over de historische achteruitgang van de Scheldestad.
Op Europees vlak pleitte De Wever voor een nauwere Benelux-samenwerking — een “union intime” — als praktische route om gezamenlijke problemen aan te pakken: criminaliteit, mensensmokkel en drugshandel. Hij ziet in een krachtige Benelux een economisch blok met meer invloed binnen de EU, maar noemde een formele confederatie voorlopig prematuur; eerst moeten nationale politiek en bestuurlijke stabiliteit hersteld worden, met name in Nederland.
Migratie vormde een ander belangrijk thema. Als medeondertekenaar van een brief van acht EU-leiders die strenger beleid eisten tegen illegale immigratie, benadrukte De Wever dat huidige instroomstructuren de arbeidsmarkt onvoldoende versterken: veel niet-EU-migranten komen via gezinshereniging en vrouwen uit die groepen hebben relatief laag arbeidsdeelnamecijfers. Hij pleitte voor een nieuw migratiemodel dat economische bijdrage stimuleert en zo volgens hem leidt tot een positiever publieke beeldvorming — wat hij omschreef als “inclusief nationalisme”.
Op gevoelige thema’s koos hij voor terughoudendheid: in het overwegend linkse Amsterdam leek hij termen als “islam” en scherpe uitspraken over het Midden-Oosten te mijden. Het artikel signaleert wel spanningen: Vlaanderen heeft een grote joodse gemeenschap en complexe erkenning van Israël/Palestina-kwesties, en Brussel kampt volgens De Wever met politieke vacuüm en gebieden waar niet-westerse religieuze invloeden sterk zijn.
Verder uitte De Wever kritiek op huidig klimaatbeleid en verdedigde hij kernenergie als noodzakelijk voor de Antwerpse economie. Concluderend riep hij op tot praktische samenwerking binnen de Benelux, maar achtte een volledige politieke hereniging voorlopig onhaalbaar — mede doordat de binnenlandse politiek in Nederland stabiliteit moet terugvinden.