Azmani's Brusselse wensdroom: vrijwillig vertrek voor asielzoekers die nooit vrijwillig komen
In dit artikel:
Malik Azmani, VVD-Europarlementariër en rapporteur over migratie, pleit in Brussel voor prioriteit van vrijwillig vertrek bij afgewezen asielzoekers en voor een EU-breed effect van terugkeerbesluiten, met een centrale rol voor Frontex. Het artikel bestrijdt dat voorstel scherp: de auteur vindt het losgezongen van de praktijk in Nederland en Europa en beschouwt het als politieke retoriek zonder effectieve uitvoering.
Kernargumenten tegen vrijwillige terugkeer:
- Vrijwillig vertrek werkt volgens de schrijver vooral voor legale migranten of remigranten — mensen die bewust terugkeren naar het land van herkomst omdat ze daar betere kansen of gezinsbanden hebben. Voor uitgeprocedeerde asielzoekers die vaak jaren procederen en in opvang verblijven, is vrijwilligheid in de praktijk onrealistisch; veel van hen duiken onder of verlaten Nederland naar andere EU-landen.
- De cijfers tonen dat slechts een klein deel van uitgeprocedeerden daadwerkelijk via vrijwillige regelingen vertrekt. Een aanzienlijk deel blijft illegaal, wat volgens de auteur zorgt voor herhaalde terugkeer na uitzetting en extra druk op politie, opvang en de woonmarkt.
- Financieel en praktisch is het volgens de schrijver niet goedkoper of humaaner: besparingen op papier leiden tot structurele kosten voor handhaving, opvang en maatschappelijke gevolgen die politiek en belastingbetalers uiteindelijk voelen.
Europese samenwerking en Frontex:
- Azmani wil dat terugkeerbesluiten in één lidstaat EU-breed gaan gelden en dat Frontex een grotere rol krijgt bij terugkeeroperaties. De auteur bestempel dat als wensdenken: lidstaten verschillen sterk in wet- en regelgeving en politieke bereidheid; landen als Italië, Spanje en Griekenland zijn overbelast en werken niet altijd mee. Frontex kan niet afdwingen dat landen uitzetten uitvoeren, waardoor EU-brede oplossingen volgens de krant veelal lege beloften blijven.
Politieke kritiek:
- De aanpak past, aldus de auteur, in een VVD-patroon van harde taal maar weinig harde uitvoering: in verkiezingstijd klinkt de roep om “grip op migratie”, maar in de praktijk wordt gekozen voor maatregelen die weinig effect sorteren. De kloof tussen Brussele beleidsvoorstellen en de ervaren problemen op straat voedt wantrouwen bij Nederlandse kiezers.
Aanbeveling en retorische oproep:
- In plaats van te vertrouwen op vrijwilligheid pleit het stuk voor “keiharde handhaving” om illegaliteit te bestrijden en het migratiesysteem geloofwaardig te houden. De tekst sluit af met oproepen tot politieke stellingname en het tekenen van een petitie — een verband dat inhoudelijk losstaat van het migratiethema en vooral illustratief is voor de politieke toon van de column.
Kort: het artikel velt een afwijzend oordeel over Azmani’s plannen: waar Brussel spreekt over humane, gezamenlijke oplossingen, ziet de auteur in Nederland vooral onuitvoerbare plannen, stijgende druk op voorzieningen en de noodzaak van strengere handhaving.