-Arash Mashadi- De mythe van de 'superrijken'

In dit artikel:

In recente debatten in Den Haag betoogt het artikel dat GroenLinks-PvdA en D66 retorisch hardop roepen dat de “superrijken” meer moeten bijdragen, maar in de praktijk vooral de middenklasse, spaarders en gepensioneerden raken. De stelling is dat de werkelijk extreem vermogenden — een paar dynastieën met complexe trustconstructies — zich onbereikbaar maken voor Haagse maatregelen, terwijl fiscale hervormingen en hogere heffingen vooral drukken op huizenbezitters, mensen met opgebouwde buffers en werknemers die hun hele leven pensioenopbouwden.

Als concrete voorbeelden worden het nieuwe box 3-stelsel aangehaald, dat volgens het artikel sparen en opgebouwde reserves zwaarder zou belasten, en voorstellen rond pensioenfondsen die via hogere lasten en onzekere hervormingen vooral druk leggen op leraren, zorgpersoneel en andere hardwerkende beroepsgroepen. De kritiek is dat partijen als GroenLinks-PvdA en D66 deze maatregelen verkopen als sociale rechtvaardigheid en solidariteit, maar feitelijk een politiek middel gebruiken om inkomsten in de staatskas te krijgen en stemmen te winnen.

Het artikel labelt deze aanpak als populistisch: de indruk wekkend dat de steenrijke elite eindelijk “aangetast” wordt, terwijl de maatregel volgens de schrijver vooral de gewone burger treft. Vermeld worden namen als Jesse Klaver en Rob Jetten als voorbeelden van politici die volgens de auteur met die retoriek schermen. Als achtergrond is relevant dat box 3 belasting heft op vermogen (spaargeld en beleggingen) en dat pensioendiscussies al langer op de politieke agenda staan — kwesties die in de analyse van het stuk te gemakkelijk leiden tot hogere lasten voor niet-de ultra-rijken.