Amsterdam: de stad om steeds weer verliefd (of kwaad) op te worden
In dit artikel:
Amsterdam viert zijn 750ste verjaardag en Trouw ving in portretten en korte scènes het dagelijks leven in de stad: van postbezorgers en kroegbazen tot buurthulpverleners, tattooshop-medewerkers en toeristen. De serie zoekt niet naar grote beleidsdebatten, maar naar kleine momenten die laten zien waarom Amsterdammers tegelijk verliefd en geïrriteerd kunnen zijn op hun stad — een plek vol routine, nieuwigheid en tegenstellingen.
Wie en waar: korte portretten spelen zich af verspreid door de stad: de grachtengordel bij de Amstel, de Jordaan, Museumplein, tattoozaak de Kaaiman, Bijlmer (Karspeldreef/Ganzenhoef) en de kade bij het Centraal Station waar cruiseschepen aanmeren. Onder anderen postbode Mike Vet (59) — al twintig jaar werkzaam tussen Sarphatistraat en Muntplein —, schuldhulpverlener Gabrielle Cameron (41) uit Zuidoost, caféhouders Jonne Schoenmaker (26) en Tijn van den Broeke (28) van De Muurbloem in de Jordaan, tattoowerker Sunah Bolhuis (24) en cruisetoeristen Rick (83) en Connie Marten (81) figureren in de reportages.
Wat en hoe: de portretten combineren alledaagse details met grotere trends. Mike Vet illustreert de explosie van online bestellen: Amsterdam verwerkt volgens de gemeente meer dan honderdduizend pakketten per dag; een op de drie niet-alledaagse boodschappen gaat inmiddels online. Vet loopt volle busjes met vinyl, schoenen, ovens en verzorgingsproducten en kent veel buurtbewoners persoonlijk. Zijn conclusie: ondanks overlast en onbeleefde buren is het “hier allemaal leuke mensen”.
In Zuidoost werkt Cameron al elf jaar in een wijkteam dat bewoners helpt met geldzaken, huisvesting en zorg. Ze benadrukt dat de Bijlmer voor haar echt “thuis” is: een plek waar ze haar Surinaamse achtergrond heeft omarmd en zichzelf kon worden. Tegelijk wijst het stuk op hardnekkige problemen: onderzoek van de gemeente toont dat inwoners er vaker eenzaamheid ervaren, en recente geweldsincidenten — nachtelijke explosies en de zomerlijke schietpartijen waarbij twee minderjarige jongens gewond raakten — onderstrepen onrust. Cameron noemt ook belangrijke symbolische stappen, zoals excuses voor slavernij en aandacht vanuit Black Lives Matter, als aanzetten tot herstel en meer erkenning.
In de Jordaan laten café-eigenaren de sociale functie van kroegen zien: plekken waar buurtverhalen circuleren en generaties verhalen delen, maar waar ook zorgen over gentrificatie en veranderende smaak leven. Schoenmaker en Van den Broeke proberen een oud café met een jonge blik voort te zetten en merken tegelijk nostalgie en klagende verhalen over hoe ’de buurt verandert’.
Persoonlijke tekens van verbondenheid zien we in de tattooshop: Sunah Bolhuis draagt de Andreaskruisjes van Amsterdam en voelt sterke stadsbinding, terwijl ze ook kritisch is over de stad die volgens haar “voor de rijken” wordt. Dat sluit aan bij onderzocht sociaal-economische verschuivingen: het aandeel in Amsterdam woonachtige geboren Amsterdammers is de afgelopen 25 jaar gedaald tot ongeveer 35 procent; expats en goed verdienende nieuwkomers wonen er vaak maar kort. Tegelijk is het aantal huishoudens met een miljoen vermogen verdubbeld in tien jaar tot circa 6 procent. Stadsgeograaf René Boer noemt zo’n ontwikkeling een “smooth city”: minder gekke hoekjes, meer gelikte renovaties en ketens.
Toerisme komt ook uitgebreid aan bod: cruisepassagiers vormen een flinke stroom bezoekers (ongeveer 500.000 per jaar) en toerisme zorgt voor veel banen en inkomen — ruim 12.600 voorzieningen en circa 76.600 banen, goed voor ongeveer 10 procent van de werkgelegenheid; toeristenbelasting leverde de gemeente vorig jaar 233 miljoen euro op. Tegelijk worstelt het stadsbestuur al jaren met bezoekersdrukte en neemt het maatregelen zoals beperking van het aantal cruiseschepen. De Amerikaanse toeristen Rick en Connie illustreren het dubbelzinnige beeld: ze genieten en vinden toerisme essentieel voor lokale economieën, terwijl bestuurders vaak spreken over ‘sprinkhaantoeristen’ die de stad overspoelen.
Sfeer en thema’s: door korte observaties — van frisbeeënd op het Museumplein, hardlopers met rugzakjes, de hotdogverkoper op het plein, rokende artsen bij het ziekenhuis tot tieners die over toetsvragen praten in de tram — tekent de serie een polyfoon portret van Amsterdam. De stad blijkt aantrekkelijk en vertrouwd, maar ook kwetsbaar voor sociale spanningen, economische ongelijkheid en het verlies van lokale eigenheid. Het verhaal wisselt affectie af met kritiek: mensen houden van Amsterdam, maar maken zich zorgen over stijgende prijzen, homogene winkelstraten en een veranderend stadsbeeld.
Waarom nu: ter gelegenheid van het 750-jarig jubileum vroeg Trouw Amsterdammers om verjaardagskiekjes — geen lofzang maar een verzameling intieme snapshots die laten zien hoe het dagelijks leven er nu uitziet en welke uitdagingen en kleine vreugden de stad kenmerken. De portretten geven zo een menselijk gezicht aan statistieken en beleidsdiscussies rond wonen, sociale samenhang en toerisme.