Amnesty International: Hamas schuldig aan oorlogsmisdaden en misdaden tegen menselijkheid op 7 oktober - twee jaar te laat!
In dit artikel:
Amnesty International publiceerde na ruim twee jaar een 173 pagina’s tellend rapport over de aanvallen van 7 oktober 2023, en stelt dat Hamas en aanverwante Palestijnse gewapende groepen oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid hebben begaan. De organisatie beschrijft een doelbewuste campagne gericht op burgers: het bloedbad in Zuid-Israël (waaronder de massamoord op festivalgangers), huisverbrandingen, executies, massale verkrachtingen en ontvoeringen. Amnesty rekent 1.195 doden en 251 gegijzelden, en meldt dat in Gaza gevangen genomen mensen werden gemarteld, uitgehongerd en seksueel misbruikt; sommige slachtoffers werden als trofeeën meegesleept. Veel bewijsmateriaal komt van foto’s en filmpjes die daders zelf op sociale media plaatsten.
Amnesty-directeur Agnès Callamard noemt de gebeurtenissen een systematische aanval op burgers en waarschuwt voor ondermijning van het internationale rechtssysteem. Het rapport roept op tot onderzoeken door bijvoorbeeld het ICC en eist verantwoording voor alle slachtoffers. Tegelijkertijd bekritiseert Amnesty ook Israël voor schendingen van het oorlogsrecht in Gaza, wat volgens de organisatie losstaat van de misdaden van Hamas.
De columnist in dit stuk prijst de inhoudelijke vaststelling dat Hamas aanslagen op burgers pleegde, maar hekelt de late timing en de langzame reactie van Amnesty. Twee jaar lang zou de mensenrechtenorganisatie opvallend terughoudend zijn geweest met harde veroordelingen van Hamas, terwijl zij juist eerder en fel Israël bekritiseerde — tot beschuldigingen van genocide en termen als apartheid toe. Die asymmetrie, zo betoogt de schrijver, schaadt de geloofwaardigheid van Amnesty en voedt polarisatie: selectieve verontwaardiging weegt zwaarder dan consequente toepassing van één juridische standaard.
Kernboodschap van het commentaar: het rapport is noodzakelijk en gedetailleerd, maar komt te laat en voelt ambivalent door de gelijktijdige nadruk op Israëlische fouten. Voor duurzame vrede is volgens de schrijver meer nodig dan rapporten: een morele ruggengraat die misdaden consequent benoemt en beide partijen waar nodig verantwoordelijk houdt. Amnesty heeft een belangrijke stap gezet, maar het is volgens de auteur een stap te laat en geen voldoende sprong richting rechtvaardigheid en verzoening.