Als je de herziene Canon van Amsterdam mag geloven, wortelt bijna álles in het kolonialisme

In dit artikel:

Amsterdam viert 750 jaar en presenteert een sterk herziene canon van de stad, waarin het koloniale verleden en de slavernij veel meer aandacht krijgen dan voorheen. De canon fungeert als een reeks “vensters” op het verleden voor onderwijs, publieksvorming en stedelijke identiteit.

De auteur, een kunsthistoricus, plaatst daarbij een fundamentele vraag: moet zo’n canon primair een zo objectief mogelijk overzicht van de historische wetenschap zijn, of mag hij expliciet een normatieve, emancipatoire doelstelling hebben — een instrument van bevlogen “empowerment” dat bepaalde stemmen en perspectieven nadrukkelijk centraal stelt? Deze tegenstelling raakt aan selectiecriteria (wie bepaalt welke gebeurtenissen of personen worden opgenomen), aan de rol van experts versus gemeenschappen in het vertellen van geschiedenis, en aan de maatschappelijke functies van collectief geheugen: verantwoording en herstel versus educatie en herkenning.

Kort gezegd draait de discussie niet alleen om wát in de canon komt, maar ook om het waarom en voor wie die verhalen worden verteld. De herziening van de Amsterdamse canon is daardoor zowel een academische als een politieke ingreep die uitnodigt tot bredere publieke reflectie over de relatie tussen historie, identiteit en hedendaagse rechtvaardigheidsvragen.