Alle Syriërs terug naar Marokko!
In dit artikel:
Arthur van Amerongen schrijft vanuit het perspectief van een terugkerende bezoeker van Syrië en formuleert harde, uitgesproken meningen over het land, de regio en de vluchtelingenproblematiek in Nederland. Hij begint met persoonlijke herinneringen aan reizen naar Syrië onder zowel Hafez als Bashar al‑Assad, haalt de dood van Bashar’s broer Bassel (1994) aan en vraagt zich spottend af wat er van het voor hem gebouwde Bassel‑museum is geworden. Ondanks zijn kritiek op de Assad‑clan benadrukt hij dat Damascus en Aleppo ooit levendige uitgaansscènes kenden, met cafés en nachtclubs in wijken als Bab Touma en Bab Sharqi.
Van Amerongen tekent een beeld van snelle maatschappelijke verandering: waar afgelopen zomer nog raves plaatsvonden, ziet hij dat religieus getinte gewapende groepen en milities nu steeds agressiever optrekken tegen locaties die alcohol schenken en tegen gemengd uitgaan. Hij verwijst naar berichten en videobeelden (waaronder een bericht op Africanews en viral beelden) van aanvallen of intimidatie bij nachtclubs in Damascus, en suggereert dat deze ontwikkelingen een einde zullen maken aan het nachtleven dat hij beschrijft.
Breder geopolitiek plaatst hij de val van autoritaire regimes (Assad, Saddam, Khadaffi) als oorzaak van een opkomst van jihadistische groeperingen: volgens hem was het instorten van die besturen een ontketener van extremisme. Hij uit waardering voor harde, repressieve maatregelen tegen jihadisme, noemt Egypte onder Sisi en het koninklijk apparaat in Marokko als voorbeelden die “doeltreffend” optreden tegen radicalisering.
In zijn commentaar op migratie en integratie is Van Amerongen zeer kritisch en generaliserend. Hij betoogt dat veel vluchtelingen uit Syrië en Noord‑Afrika criminele of gewelddadige achtergronden hebben, en hekelt politici en activisten die hen veelal als hoogopgeleid of ‘onschuldig’ bestempelen. Hij vergelijkt de huidige Syrische asielinstroom met eerdere problematische groepen (zoals Somalische en Marokkaanse migranten) en stelt dat integratie mislukt is; zijn oplossing is glashelder en hard: massale terugkeer naar landen van herkomst. Voor Nederland ziet hij de Syrische gemeenschappen als een “tikkende tijdbom”.
Hij benoemt politieke voorbeelden: kritiek op GroenLinks‑politica Judith Sargentini voor wat hij ziet als naïeve beeldvorming over vluchtelingen, en op Ahmed Marcouch voor diens oproep om jonge asielzoekers perspectief te bieden — Marcouchs demonstratie in Arnhem bestempelt Van Amerongen als symptoom van misplaatste goedheid. De column bevat felle taal en algemene veroordelingen richting migranten en asielbeleid.
Aantekening bij de inhoud: de column is een opiniestuk vol persoonlijke indrukken en grove generalisaties. Veel beweringen over criminaliteit, radicalisering en de samenstelling van vluchtelingenstromen vereisen verificatie aan de hand van onafhankelijke statistieken en onderzoek. Organisaties als het SCP en CBS publiceren cijfers over werkloosheid en sociaaleconomische uitkomsten die genuanceerder gebruikt moeten worden dan in een korte opiniërende tekst. Bovendien bestaat onder deskundigen brede discussie over oorzaken van radicalisering en over de effectiviteit van verschillende integratie‑ en terugkeerbeleid.