Al heel ons leven wachten we op vrede in Gaza
In dit artikel:
Op 20 september maakt de auteur zich zorgen over Salama en zijn familie in Gaza na berichtgeving over nieuwe Israëlische bombardementen; kort daarna ontvangt hij bevestiging dat het gezin het, naar omstandigheden, redt. Salama is coördinator van Peace SOS Gaza en organiseert distributie van drinkwater: één vrachtwagen voorziet naar schatting 700–1000 mensen en ook kinderen helpen mee. Direct na een wateractie meldt Salama dat een nabijgelegen tent werd gebombardeerd, waarbij een vrouw en twee kinderen omkwamen. Daarnaast verwoestte recent slecht weer hun eigen tenten; ze leven in koude, met weinig voedsel, water of medische zorg.
De auteur ondersteunt activiteiten van Peace SOS vanuit Nederland en ervaart de hulp als kleinschalig maar levensreddend. Tegelijkertijd maakt hij zich zorgen over bredere politieke ontwikkelingen: de VN-Veiligheidsraad nam een door de VS voorgestelde resolutie aan die Gaza voor minstens twee jaar onder een door de VS geleide “Board of Peace” zou plaatsen en de inzet van een internationale troepenmacht toestaat die onder toezicht van het Amerikaanse leger opereert. Critici, waaronder de vredesorganisatie Code Pink en de Nederlandse Vredessite (Pais), waarschuwen dat die stap de Israëlische bezetting kan internationaliseren en mogelijk indruist tegen eerdere uitspraken van het Internationaal Gerechtshof dat de bezetting illegaal is en herstelmaatregelen vereist.
De auteur verwijst ook naar juridische stappen en repressie: het Internationaal Strafhof heeft arrestatiebevelen uitgevaardigd voor premier Netanyahu, oud-minister van Defensie Yoav Gallant en drie Hamasleiders; op de Westelijke Jordaanoever werd vredesactivist Ayman Ghraieb opgepakt en in ‘administratieve detentie’ geplaatst — een praktijk waarvan mensenrechtenorganisaties en B’Tselem melden dat duizenden Palestijnen het treft (B’Tselem noemde 3.565 gevallen in juni 2025). De auteur pleit voor vrijlating van vreedzame activisten, tegen marteling en tegen de doodstraf.
Als oplossingsrichting benadrukt hij het belang van lokale vredesbouwers en het aansturen van herstel en humanitaire hulp door mensen ter plaatse, verwijzend naar hoogleraar Séverine Autesserre’s pleidooi om lokale leiders in bestuursrollen te plaatsen. Salama sluit met de wens dat zijn kinderen waardig kunnen leven: “All we wish and hope for is to live a dignified life …” De auteur roept op tot steun voor hulp- en wederopbouwinitiatieven zodat kinderen weer veilig kunnen spelen.