Acht westerse landen erkennen Palestijnse staat: waarom is dat zinvol?
In dit artikel:
Acht westerse landen — onder meer Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, België, Portugal, Luxemburg, Malta, Canada en Australië — hebben deze week Palestina als staat erkend. Daarmee stijgt het totaal aantal landen dat Palestina erkent naar meer dan 150. Grote westerse landen zoals de Verenigde Staten, Duitsland, Italië, Japan, Zuid-Korea en ook Nederland blijven achterwege.
De erkenningen komen temidden van de humanitaire ramp in Gaza en de voortdurende uitbreiding van Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, een ontwikkeling die bij veel landen het gevoel versterkt dat actie nú nodig is omdat anders straks niets meer te erkennen valt. Volgens Peter Malcontent, Midden-Oostendeskundige aan de Universiteit Utrecht, is de stap vooral symbolisch: zij verandert het dagelijks leven van Palestijnen niet direct, maar kan de positie van de Palestijnse Autoriteit versterken door die te bevestigen als de legitieme vertegenwoordiger van een toekomstige staat en door juridisch bewijs te leveren voor het recht op zelfbeschikking.
Historische context: in 1988 riep de PLO onder leiding van Yasser Arafat een Palestijnse staat uit, maar in werkelijkheid heeft Palestina nooit volledige soevereiniteit of controle over grenzen en grondgebied verworven. De Palestijnse Autoriteit bestuurt inmiddels slechts een steeds kleiner deel van de Westelijke Jordaanoever; Gaza stond tot 7 oktober 2023 onder controle van Hamas. Malcontent waarschuwt dat een levensvatbare, onafhankelijke Palestijnse staat steeds onwaarschijnlijker wordt naarmate nederzettingen en settler-populaties groeien — ontruiming zou intern conflict in Israël kunnen veroorzaken.
De Nederlandse regering beschouwt erkenning als onderdeel van een politiek proces richting een tweestatenoplossing en weigert voorlopig mee te gaan; minister David van Weel meldde dat Nederland tijdens de lopende Algemene Vergadering van de VN niet zal erkennen. Malcontent verwacht geen snelle koerswijziging vóór de verkiezingen en stelt dat echte druk op Israël pas voelbaar wordt als erkenningen gepaard gaan met ingrijpender maatregelen, zoals economische sancties.