Aanbeden Brigitte Bardot was Europa's antwoord op Marilyn Monroe

In dit artikel:

Brigitte Anne‑Marie Bardot (Parijs, 1934) — lang gezien als het Franse antwoord op Marilyn Monroe — is vandaag overleden. In de jaren vijftig en zestig vergaarde ze wereldwijde roem als actrice en sekssymbool na haar vroege start als fotomodel (al op 15 in Elle) en de doorbraakrol in Roger Vadims Et Dieu... créa la femme (1956). Ze speelde in tientallen films, van luchtige komedies zoals Une Parisienne (1957) tot artistiek hoogstaande dramawerkjes zoals La Vérité (1960), een rol die vaak als haar beste wordt beschouwd.

Bardot vormde een belangrijk cultureel keerpunt: haar uiterlijk en houding — het blonde opgestoken haar, de getuite lippen, dikke eyeliner en de zogeheten Bardot‑halslijn — droegen bij aan nieuwe schoonheidsidealen en een lossere omgang met vrouwelijke sensualiteit. Ze beïnvloedde ook mode (de bikini) en popular culture; haar plaatjes scoorden met nummers als Je n'ai besoin de personne en Harley Davidson. Een bekend detail is dat fotograaf Sam Lévin sensuele beelden van haar maakte die zelfs ansichtkaartverkoop in Parijs overstegen.

Op 39-jarige leeftijd trok Bardot zich terug uit de filmwereld en wijdde ze zich aan dierenbescherming. Ze werd actief in campagnes tegen de jacht op babyzeehonden en werkte samen met organisaties als Sea Shepherd. In 1986 richtte ze de Fondation Brigitte Bardot op, die zich inzet voor bedreigde diersoorten, acties tegen walvisjacht en vaak als aanklager optreedt in dierenrechtzaken; de stichting groeide uit tot de grootste particuliere dierenbeschermingsorganisatie van Frankrijk.

Tegelijkertijd verbleekten haar publieke imago en haar maatschappelijke invloed door haar uiterste politieke en culturele opvattingen. Bardot deed meerdere uitspraken die als racistisch en anti‑islamistisch werden beoordeeld en verdedigde een strikte immigratieopvatting. Ze werd vijfmaal veroordeeld voor haatzaaien vanwege religieuze en racistische uitlatingen. Ook had ze scherpe woorden voor homoseksuelen. Haar privéleven bevatte drie mislukte huwelijken; in 1992 trouwde ze met Bernard d'Ormale, een aanhanger van het extreemrechtse Front National, en ze sprak eerder waardering uit voor Jean‑Marie Le Pen en later voor Marine Le Pen.

In haar latere jaren koos Bardot voor een teruggetrokken bestaan op haar landgoed bij Saint‑Tropez: gekleed in zwart, met een kruk, zichtbaar toegewijd aan dieren maar terughoudend naar mensen en media. Hoe zij het meest herinnerd zal worden — als filmicoon en seksuele bevrijder of als polariserende publieke figuur met controversiële, vaak veroordeelde opvattingen — bleef tot haar dood onderwerp van debat.