20 jaar geleden zaaide orkaan Katrina dood en vernieling in New Orleans (en legde ze een pijnlijke ongelijkheid bloot)
In dit artikel:
Op 29 augustus 2005 raasde orkaan Katrina vanuit de Golf van Mexico over Mississippi en Louisiana en trof vooral New Orleans: windsnelheden tot circa 200 km/u en een enorme stormvloed duwden water via de Mississippi naar het Pontchartrain-meer, waardoor de dijken bezweken en ongeveer 80 procent van de stad binnen enkele uren onderliep. De storm kostte meer dan 1.800 levens en veroorzaakte circa 150 miljard dollar schade; dit jaar is het twintig jaar geleden dat de ramp plaatsvond.
Een verplichte evacuatie werd een dag eerder afgekondigd, waarna meer dan een miljoen mensen de stad ontvluchtten. Toch bleven zo’n 200.000 bewoners achter: velen hadden geen vervoermiddel, waren ziek, dakloos of kozen uit angst of financiële redenen te blijven. Duizenden zochten toevlucht in de Louisiana Superdome en het Convention Center, waar de omstandigheden mensonwaardig waren—geen werkende airconditioning, verstopte sanitaire voorzieningen en onvoldoende voedsel, water en medicijnen—waardoor mensen ziekten leden en enkelen stierven.
De hulpverlening verliep chaotisch. FEMA onderschatte de omvang van de ramp; beslissingen en communicatie faalden waardoor voedsel, materiaal en reddingsacties vaak pas na dagen arriveerden of werden afgeblazen. Het leger kwam pas na vier dagen massaal ter plaatse (ongeveer 40.000 soldaten) met als primaire opdracht ordehandhaving. President George W. Bush ondernam aanvankelijk beperkt actie en keerde pas na 48 uur terug van vakantie, terwijl eerdere waarschuwingen voor dijkbreuken waren genegeerd en budgetten voor versterkingen waren uitgehold door prioriteiten elders.
Katrina legde diepgewortelde raciale en sociale ongelijkheden bloot. New Orleans behoorde tot de armste steden van de VS; twee derde van de bevolking was van Afrikaans-Amerikaanse afkomst en woonde veelal in laaggelegen wijken die het zwaarst getroffen werden, terwijl hogere, vaak blanke wijken relatief gespaard bleven. De trage en gebrekkige respons voedde gevoelens van discriminatie; in de nasleep konden veel voormalige bewoners niet terugkeren omdat herstel en herbouw lang duurden en woningen onbetaalbaar werden. Nog steeds wonen er ruim honderdduizend minder Afro-Amerikanen in de stad vergeleken met vóór Katrina.